Daihatsu, tegenwoordig niet meer dan een merk dat door middel van slimme advertentiecampagnes nog wel wat auto’s weet te verkopen, was een jaar of twintig geleden toonaangevend op het gebied van kleine en zuinige wagentjes, maar ook was het programma van het Japanse merk flink breder dan nu het geval is. Men had een geweldige terreinauto in de aanbieden, de Rocky, een bestseller als de Charade en ook een kleine middenklasser, de Applause.

Maar helemaal onder in het programma van het huidige submerk van Toyota, bewoog zich een miniautootje dat ook in de huidige tijd met haar hoge brandstofprijzen niet zou misstaan, de Cuore. Dat kleine karretje dankte zijn bestaan aan de Japanse behoefte om in de grote steden met auto’s te rijden die tenminste een parkeervergunning kregen, en daartoe moesten dat soort auto’s onder de 3.20mtr lengte bezitten. Omdat Daihatsu van oorsprong kleine driewielige voertuigen bouwde had men de techniek in huis om juist in dat segment te scoren. En zo ontstond in de jaren zeventig de eerste Cuore. Een volledig in Japanse stijl vorm gegeven auto met een 2 cilinder motor van 547cc in het korte vooronder. Er was plek voor vier Japanse volwassenen aan boord, en de Cuore had naar keuze drie of vijf portieren. De kleine urk haalde 110km/u en was bij ons vrijwel onbekend.

Dat veranderde iets met de komst van de iets strakker vorm gegeven L60, die iets meer motorvermogen bood en in de jaren tachtig ook in Nederland ter koop werd aangeboden. Maar het tweepittertje was de meeste Nederlanders toch net iets te klein en dus kwam Daihatsu in 1985 met een veel vlottere en als een skelter sturende nieuwe Cuore. Wat groter, vlotter van vormgeving en meest belangrijk, uitgerust met een 850cc grote driecilinder die het karretje meer dan 50pk beschikbaar stelde.

Hij was er in een basis, luxe en extra luxe uitvoering. Ook leverbaar met automatische versnellingsbak en naar behoefte drie of vijf portieren. Talrijk waren de actieversies van die eerste volwassen Cuore, de Nederlandse importeur was indertijd uiterst slim om de concurrentie van Suzuki met alle middelen aan te gaan. Grootste probleem was wel dat veel potentiële klanten meenden dat het merk Daihatsu van Koreaanse oorsprong was.

Dat hield mensen in de jaren tachtig, met de slechte ervaringen rond het merk Hyundai en diens eerste modellen in het achterhoofd, tegen om een Daihatsu te kopen. Maar zij die kozen voor een Cuore waren meer dan tevreden. De wagentjes waren vlot, ruim en zuinig en ook in staat een lange rit tot een goed einde te brengen. Mits je kon omgaan met het wat bijzondere en ook indringende geluid van de felle driepitter. In 1986 had de importeur ook nog een heel bijzondere versie voor showdoeleinden naar Nederland gehaald. Een cabrio met een 600cc tubo-intercooler. De auto had een speciaal interieur en het stuurwiel rechts. Maar het ding reed als gif. Officieel is hij nooit in Nederland geïmporteerd, waar hij uiteindelijk is gebleven?  Het model Cuore is er uiteraard nog steeds en verkoopt zijn aantallen. Maar die eerste Cuores waren auto’s waar het merk nu nog met weemoed aan terug zal denken. Het zette Daihatsu ook in ons land extra op de kaart….Van die oude Cuores zie je nog maar zelden een exemplaar in goede staat rondrijden. En als dat al zo is, dan meestal een 850-je en eigenlijk nooit een L60. De roestduivel zat indertijd nog steeds in het ontwerp gebakken en dat is eigenlijk jammer. Want het waren slimme autootjes….