Veel fabrikanten ontwikkelden in de loop van de jaren vaak afgeleiden van een bepaald succesvol type auto. Denk aan Volkswagen dat ontelbare varianten wist te bouwen op het Kevermodel, Fiat dat met haar kleine modellen telkens vast hield aan hetzelfde basisprincipe of Porsche dat veel van haar succes te danken heeft aan haar oeridee van een boxermotor achterin. Citroen werkte langs dezelfde lijnen toen men de legendarische 2CV gebruikte als basis voor nieuwe kleine modellen, waarmee het een wat bredere kopersgroep wilde bereiken. Juist voor hen die meer luxe wilden, of een iets handiger of ruimer interieur. En zo onstond de Ami.

Een auto die qua onderstel volledig leunde op de bekende ‘Lelijke eend’ maar een motor kreeg met wat meer inhoud en een voor die tijd opvallende en moderne carrosserie. Daarbij viel direct de naar binnen vallende achterruit op, die leek te zijn overgenomen van de Ford Anglia uit de jaren vijftig. De Ami was typisch een auto voor ‘doorgroeiers’. Eendrijders die iets meer wilden kregen met de Ami een goed alternatief in handen. Hij reed goed en de vering was vertrouwd en het motorgeluid ook. Er werden er dan ook heel wat verkocht aan Citrofielen maar zeker ook aan een aantal nieuwe klanten voor het merk. Die moesten wel kunnen tegen dat opmerkelijke eendengedrag en het meer dan comfortabele geluidsniveau van de luchtgekoelde boxermotor.

Om de concurrentie van Renault, die met de R4 een geweldig goed autootje aanbod, aan te kunnen kwam er in 1963 een stationcarversie uit die volgens de tradities van het merk Citroen, Break werd genoemd. Standaard hadden de Ami’s rechthoekige koplampen, wie een luxeversie kocht kreeg dubbele ronde koplampen. De Break bleek een hit en er werden er flink meer van verkocht dan van de normale Ami. Om die verkopen wat op te peppen kreeg de Ami in 1969 een complete make-over te verduren. De sierlijke lijnen van de eerste series verdwenen en de auto werd veel strakker aangeboden nu. De grille was prominent aanwezig en het vermogen maar liefst 12 pk groter.

Ondanks het feit dat de nieuwe Ami 8 niet meteen de schoonheidsprijs kreeg, verkocht de auto wel goed. Er was een nieuw koperspubliek voor en Citroen profiteerde daar goed van. OM aan de wens naar meer vermogen tegemoet te komen leverde Citroen vanaf 1972 ook nog een Amiversie af met onder de motorklep de viercilinder GS-motor die 61 pk sterk was. Dat maakte van de als Ami 8 Super aangeduide auto een rappe broeder. Helaas was het lawaai van de vierpitter ook zodanig dat een beetje onderling contact tussen de inzittende werd verstoord en een radio compleet overbodige luxe was. In 1979 viel het doek voor de ‘moderne eend’.

Maar niet nadat er maar liefst 1,5 miljoen van waren gebouwd. Daarvan bleven er niet veel over, want de wagen was net als veel leeftijdgenoten zeer roestgevoelig en dat maakt het een auto die voor liefhebbers van het merk de nodige aantrekkingskracht heeft als er een goed en ‘hard’ exemplaar gevonden kan worden. Een opmerkelijke variant was de M35. Een experiment waarbij Citroen de Ami een coupachtige lijn gaf, het onderstel gelijkend op dat van de DS-19 en onder de klep een 49pk sterke wankelmotor. Helaas bleek die combinatie niet bepaald een gelukkige en vooral de motoren haalden soms niet eens de 25.000km. Toch is de M35 wel een gezochte klassieker. Conclusie; de Ami was een prima alternatief voor de liefhebber van die wat zwabberig aanvoelende eendenvering en dat luidruchtige boxermotortje. Maar hij miste wel de charme van die klassieker. Ondanks dat zal Citroen zich niet schamen voor het verkoopsucces. Maar of er nog veel mensen zijn die zich deze auto herinneren?