Ford had in de jaren vijftig en zestig een super-de-luxe auto in haar Amerikaanse programma; de Fairlane. Een auto die indertijd appelleerde aan klanten die zochten naar extravagante luxe en veel ruimte. In 1968 voegde men een nieuwe naam toe aan de aloude en bekende naam van de Fairlane en dat was Torino. Eerst nog als stylingelement, een Torino had wat andere deurdrempels, extra emblemen en chroom op het dashboard. Maar al snel evolueerde die subnaam tot de hoofdnaam voor een nieuwe reeks auto’s die moesten aanspreken bij een nieuwe doelgroep van kopers.

Ford noemde de Torino een ‘Sports sedan’, maar de auto was in omvang groter dan de oorspronkelijke Fairlane en dat was niet bepaald een compacte auto. Al snel verscheen er een coupeachtige fastback met een enorme achterruit en verder strakke lijnen. Ford gaf de auto vanaf de start een enorm blok kracht mee in de vorm van een opgevoerde V8-motor die rond de 240 pk leverde en de wagen naar 170km/u opstuwde. Later kwamen er nog sterkere motoren voor de Torino beschikbaar, zoals de zgn. 428 Cobramotor die in nog meer pk’s beloofde.

De Torino kreeg naast de fastback ook nog varianten met een open laadbak, aangeduid als Ranchero, een normale sedan, stationcar en open cabrio. Zoals dat indertijd ging gaf men allerlei namen aan auto’s. Zo werd de naam Fairlane nu toebedacht voor de goedkoopste Torino. Je zou er als marketeer van nu, kromme tenen van krijgen. Een extra sportieve versie werd aangeduid als GT en kreeg standaard strepen over de carrosserie wat vooral bij jongere automobilisten goed aankwam.

Een jaar later was de Torino al uitgegroeid tot een auto met een grote naam. Op racecircuits was het een geduchte mededinger voor de overwinning en ook de gewone ‘wegversies’ kregen steeds meer vermogen ter beschikking. Er waren versies te koop met een V8 die 335 pk leverde bij 3400tpm. Aan het begin van de jaren zeventig werd de Torino weer compleet veranderd en kreeg een meer aerodynamische lijnvoering. De auto werd lager, breder e langer en er kwamen nog meer motoren voor ter beschikking.  Waarbij de topmotor nu al de 360pk passeerde. Uiteraard was er voor de sportieve Fords hele reeksen accessoires te koop die de auto nog indrukwekkender maakten dan hij al was. Zo was voor de snellere versies ook Traction-locks te koop om het vermogen ook op efficiënte wijze op de aangedreven achterwielen te krijgen. Ook automatisch openende koplampbeschermers waren leverbaar. Meest opmerkelijk de op de zijkanten aangebrachte stripingsets met reflecterende uitstraling. Maar een jaar later was de Torino weer aangepast, zoals dat paste bij de tijd waarin de auto werd gemaakt. Weer een nieuw ontwerp, dit keer met een compleet nieuwe neus die men indertijd als vissenmond aanduidde en zorgde voor grote belangstelling van het koperspubliek.

Het nieuwe model kreeg een andere aanduiding en ging voortaan als Grand Torino door het leven. Opmerkelijk was wel dat men door de toepassing van (toen al) schonere en zuiniger motoren, minder pk’s leverde voor de toch gegroeide auto’s. Maar de wagens waren nog steeds bijzonder snel en 200 km/uur kon je er nog steeds mee halen.

In 1974 kwam er weer een nieuwe Torino op de markt en een jaar later werd de auto een wereldhit qua bekendheid omdat hij een hoofdrol speelde in de tv-serie Starsky & Hutch. De speciale uitvoering die figureerde als het bedrijfsvervoer voor deze reeks was in kleine series gebouwd en ook te koop. Nog steeds een zeer gezochte variant. In 1976 viel het doek voor de Torino. Ford besloot om over te schakelen op de LTD en liet de naam Torino compleet vallen.

Een opvallende beslissing, want die LTD was niet alleen een compleet andere auto, maar ook absoluut een flop naar Fordstandaards. Intussen zijn die Gran Torino’s en vooral de versies met flink wat vermogen, veel gezochte klassiekers geworden. In ons land zijn ze ronduit zeldzaam. Benzine was in dit dagen bij ons al zoveel duurder dan in de V.S. dat dit een auto was voor de ware liefhebber.