Ford maakte onlangs de financiële resultaten over het boekjaar 2011 bekend gemaakt. Het positieve netto resultaat is $20,2 miljard. Dit resultaat is $13,7 miljard hoger dan dat van 2010 en bevat een eenmalig ´special item´ van $12.4 miljard. De operationele winst bedroeg $8,8 miljard. Ford komt hiermee wel heel poisitef uit de crisis van een paar jaar terug toen het als een van de ‘grote drie’ in Amerika in zwaar weer tereht was gekomen. Anders dan GM en Chrysler klopte Ford niet aan bij de Amerikaanse regering, maar sneed drastisch in haar kosten, verkocht verliesgevende takken binnen het concern en zette een hele reeks nieuwe modellen op de wielen waarmee het weer vertrouwen kon winnen van haar bestaande en nieuwe klanten. Het resultaat mag gezien worden.

Klassieke Amerikaanse personenwagens waren soms uitgerust met zeer potente motoren, maar ook met het daarop niet aangepaste onderstel. Dat wilde nog wel eens wonderlijke wegliggingproblemen geven, vooral als je met flinke snelheid een bocht door wilde. De vaak simpele onderstellen en slappe vering maakten dat je dan best voor een probleem kon komen te staan. Ford had net als de andere grote merken een aantal erg aardig wagens in het aanbod zo aan het begin van de jaren zestig, een daarvan was de al eens eerder beschreven Fairlane. Waren dat in de jaren vijftig nog enorme auto’s met prachtige uitstraling en dito uitmonstering, toen men onder druk van de omstandigheden vooral wat kleinere en simpeler auto’s moest bouwen, werd ook de Fairlane een relatief simpele, bijna saaie, auto. Er bleef niet veel meer over van de enorme V8-motoren van voorheen, zuiniger zescilinders kwamen ervoor in de plaats en die leverde net even meer als 100pk. Bij een eigen gewicht van ruim 1300 kilo niet bepaald overbemeten vermogens dus. Maar Ford zat niet stil en ontwikkelde voor sportieve klanten een wel heel bijzondere Fairlane die als Thunderbolt door het leven zou gaan. De truc zat hem in een combinatie van de wat saaie maar relatief lichte carrosserie van de Fairlane en een enorm motorblok van zeven liter inhoud dat er met behulp van allerlei technische snufjes 425 PK uitperste. Die motor haalde men uit de eigen NASCAR raceafdeling en dat blok werd wat afgewaardeerd zodat hij bij straatgebruik niet zou leiden tot krankzinnig hoge verzekeringpremies. Wie de motor weer wat kietelde, veel Thunderbolts kwamen terecht in het dragrace-circuit, kreeg 600pk’s voorgeschoteld, omgerekend naar de huidige tijd 450kW. Kijk, daar kon je mee voor de dag komen. Maar men pakte de auto uiteraard ook op andere fronten aan. De deuren, schermen, motorkap en zelfs bumpers werden gemaakt van fiberglas om het gewicht extra te drukken en ook het onderstel werd aangepast om nog een beetje wegligging over te houden. Ford bouwde uiteindelijk niet meer dan 150 exemplaren van deze wel erg vlotte Fairlane en die verdwenen vrijwel allemaal in het racecircuit. Niet gek als je bedenkt dat die Thunderbolt in zijn ‘standaard’ uitmonstering met een vierversnellingsbak uitgerust, van nul naar tweehonderd km/uur raasde in 11,5 seconden. Een aangepaste Thunderbolt deed dat zelfs van nul naar 243km/u in 9,2 seconden. Aardig is dat de eerste serie wagens van dit type werden uitgemonsterd in een soort bruinrode lakkleur, terwijl het overgrote deel met witte laklaag werd uitgerust. Hoeveel van deze snelle Fords zijn overgebleven anno 2012 is mij niet bekend. Wel dat het een wagen is die als klassieker heel veel geld op zou brengen. In ons land is een goed exemplaar al snel meer dan 50 mille waard. Dat is ruim tien keer zoveel als het bedrag dat een standaard Fairlane van het zelfde bouwjaar zou moeten kosten. Een bijzondere Ford dus, die het vooral moest hebben van zijn enorme potentie bij het rechtuit rijden.