Amerikanen en kleine auto’s. Het is gedurende de achter ons liggende jaren nooit een succes geweest, die combinatie, en ik vrees echt dat ook in de toekomst ‘onze maat’ kleine personenauto’s het in de States nooit echt zullen maken. Dat was al helemaal niet denkbaar in de jaren vijftig van de vorige eeuw toen staartvinnen en enorme motoren zodanig in de mode waren dat een kleine auto eigenlijk als overbodige luxe werd gezien. Toch nam het toen nog bestaande merk Nash het initiatief tot het ontwikkelen, bouwen en op de markt brengen van een compacte auto die haar programma naar beneden moest afronden.
Men koos ervoor de auto te laten ontwikkelen door de bekende Italiaanse ontwerper Pininfarina en die maakte er een heel bijzonder geheel van. De auto sloot aan op de lijnvoering van de grotere Nash Ambassador, maar of dat nu als compliment moet worden gezien is maar de vraag. Eigenlijk was de Metropolitan,, zoals de kleine Nash werd genoemd, een wat plomp aandoend autootje. Het werd niet veel beter toen Nash besloot om de kleine Yank te voorzien van een Engelse motor, zo uit de magazijnen van Austin, waardoor de auto ook een weliswaar voor een Amerikaanse auto zuiniger brandstofverbruik kreeg, maar ook een zeer bedaagde soort prestaties. Nash bouwde de auto als cabriolet en als coupe.
Om nog iets van bagageruimte te kunnen bieden aan de gebruikers werd het reservewiel op de achterbumper geplaatst en kregen latere versies een soort bagagerekje op de achterzijde van de auto, zoals je ook wel eens bij oudere MG’s zag. De meeste Metropolitans werden geleverd in een zgn. ‘two-tone’ beschildering, waarbij de tegenkleur van de meestal witte onderkant van de body, in opvallende pasteltinten werd geleverd. Dit paste prima bij de mode in die tijd en het geeft overgebleven exemplaren een heel specifiek uiterlijk en voorkomen.
De Metropolitan werd zowel in Amerika als Engeland verkocht, maar echt veel kopers waren er niet voor te vinden. De Amerikanen vonden de auto domweg te klein en de Engelsen hadden heel veel moeite met zijn vormgeving, die ze veel te uitbundig vonden. Een ‘eigen merk’ maken van Metropolitan, het gevolg van de fusie van Nash met wat andere autofabrikanten als Hudson en Studebaker, zorgde niet voor meer successen.
Toen de Metropolitan dan ook nog eens extreem gevoelig bleek voor roestvorming viel het doek al snel en was deze innovatieve poging de eerste Amerikaanse kleine auto in serieproductie te nemen snel voorbij. Toch werd hij in totaal bijna acht jaar lang gebouwd, waarbij er ongeveer 95.000 in elkaar werden gezet. Daarvan zijn er wel nog wat overgebleven, die heel af en toe bij oldtimerbijeenkomsten ook in ons land te zien zijn. Mocht u er dan een zien, bekijk het eens vanuit de gedachte dat dit de eerste poging was van een serieus te nemen autofabrikant om een zuiniger auto uit te brengen. Amerikanen ging pas in de jaren zestig nadenken over kleinere auto’s, en dit kwam dan ook nog eens voor een belangrijk deel door de import van de bekende VW Kever en wat kleine Renaults. Maar toen waren de dage van hun eigen kleine auto eigenlijk al geteld.
Lees ook:Hudson’s laatste Hornet
Lees ook:Stern zet speciale Mercedes in de markt..
Lees ook:Kleine Spaanse kloon; Seat 600D
Lees ook:De eerste BMW’s met nieren….
Lees ook:Compacte Yank – de Ford Maverick