De Charger van 1969 werd door Dodge voorzien van een opvallend andere grille. Die leek optische volledig door te lopen zonder onderbreking voor koplampen, maar die zaten dan weer verborgen achter een soort luikjes. Technisch was de Charger ook weer bijgepunt om zo de concurrentie met de ponycars van Ford en GM aan te kunnen. In basis was er nog steeds een zes-in-lijn te koop maar bij de iets duurdere kwamen twee V8’s tot inzet die zorgden voor fikse prestaties. Zo mocht je bij de Daytona-uitvoering rekenen op 431pk uit een zevenliter blok waardoor de auto als gif weg spoot richting de 240km/u. Dat waren waarden die in 1969 voor weinig automobilisten in zicht kwamen. 
Maar de ook wat meer normale Charger deed het met 330PK en een top van 200km/u niet bepaald slecht. Het waren dan ook auto’s die zich zeer goed leenden voor ombouw tot circuitracers of zelfs bij sprintwedstrijden konden worden ingezet. Dodge vestigde zich als het sportieve merk uit de Chryslergroep en dat is in feite nog steeds het geval. Een buitengewoon lekkere variant was ook de R/T die met 375PK en een top van 210km/u ook weer veel eigen fans wist te scoren. Wagens als deze zijn nog steeds ‘koppendraaiers’ al was het maar om de prachtige brul uit die grote V8-blokken. De Charger bleef in deze vorm actueel tot en met 1970. Daarna kwamen er weer heel andere auto’s met deze naam en veranderde ook de carrosserie.
De uitvoering uit 1969 is een gezichte klassieker en de prijzen zijn dan ook navenant. Tussen de 25-35 mille ben je zo kwijt en de R/T, die zeer gelimiteerd geproduceerd werd, doet daar wellicht nog een pakje duizendjes bovenop. Reken wel op een stevige brandstofrekening want deze Dodges waren geen zuinigheidskoninkjes. Maar daar was de tijd ook niet naar…
Lees ook:Voor het betere racewerk; Dodge Charger Daytona 1969
Lees ook:Gespierde politiewagen
Lees ook:Super-Dodge
Lees ook:Dodge weer actief in Japan
Lees ook:Niet voor de poes; de Dodge WC-reeks