Het succes van de sportieve Duitse modellen Capri bij Ford en Manta van Opel, maakte dat Renault aan het begin van de jaren zeventig kwam met een eigen antwoord. Passend in de modellijn van toen, kregen de nieuwe modellen, jawel Renault bracht er meteen twee tegelijk uit, de aanduiding 15 en 17 mee. Wagens met moderne techniek uit die dagen, dus voorwielaandrijving en vlotte vormgeving, waarbij de 15 meer leek op een combinatie van allerlei op dat moment op de markt zijnde modellen en de 17 meer een eigen stijl liet zien. De 15 had ook de meest praktische kantjes. 
Het was een coupe-achtige hatchback met een geprononceerde neus waarin twee rechthoekige koplampen werden omringd door een voorbumper die aan de zijkant van het voorscherm omhoog gebogen waren. Het gaf de auto een soort kunstmatige glimlach. De achterste zijruiten liepen vanaf de voorstoelen ver door tot aan de kofferbak en dat gaf evt. achterpassagiers een goed uitzicht naar buiten. Technisch baseerde de auto zich op, de Renault 12 en daar was dus verder weinig mis mee, maar echt enorme prestaties moest je niet verwachten dan 15 met een zijn 1.3 liter motor. Bij 145km/u was de koek wel op. Later zette Renault er ook nog een 1,6 liter in die 90pk leverde en de top iets omhoog bracht. Maar echt stevige potten kon je er dan nog niet mee breken. 
De 15 bracht bepaald niet het succes waar Renault op had gehoopt. Daarbij kwam dat de bouwkwaliteit beneden de maat was en de wagens al relatief snel aardig verloederden door de roest. Een gaaf exemplaar vindt je vrijwel niet meer, en zo ja, zijn de prijzen als klassieker of oldtimer laag. Dat ligt wat anders voor de duurdere 17. Een auto die qua constructie veel leek op de 15, maar een ander front liet zien met dubbele ronde koplampen en een compleet andere styling aan de zijkanten. Achterpassagiers moesten het in de 17 zien te redden met een driehoekige patrijspoort omdat de auto teruglopende stijlen had en louvres, want hem minder elegant maakte dan die van de 15, maar ook wel wat sportiever oogde. 
De 17 had duidelijk meer te bieden op motorisch gebied. De basismotor was de 1,6 liter die later ook bij de de 15 leverbaar werd, bij de 17 zat daar direct brandstofinspuiting op. Ook een vijfbak werd al standaard geleverd en dat was in die dagen een geavanceerde extra. De wagen had ook rondom schijfremmen. Door die motoren nog wat te kietelen ging de top van de 17 een flink eind voorbij de 180km/u en dat was wel voldoende om tenminste een sportief imago op te bouwen. Maar de wagen kostte ook eden best bedrag, omgerekend naar Euro’s legde je er indertijd een goede 9 mille voor op tafel en dat was heel wat meer dan een Opel Manta of Ford Capri moesten kosten. 
En zo ging het lichtje boven de twee sportievere Renaults al na korte tijd uit. In 1976 rolden de laatsten van de band. In totaal werden er van beide modellen nog geen 300.000 gebouwd, waarbij de Renault 15 ruim tweederde van al die verkopen voor zijn rekening nam. De 17 is een auto die ondanks de hogere nieuwprijs zeker geen meer gezochte klassieker is geworden. De prijzen zijn nu vrijwel gelijk aan die van de flink goedkopere 15. Geen echt populaire klassiekers dus. Een jaar of vijf na het stil verdwijnen van de 15/17 serie bracht Renault alsnog een opvolger voor die wagens uit. De Fuego. Maar dat is een heel ander verhaal.
Lees ook:Minder bedaagd, ook niet zo gevraagd; R15-17!
Lees ook:De vlotte Opel GT
Lees ook:T-Ford en Capri gaan racen op Le Mans
Lees ook:Ford komt met nieuwe Capri
Lees ook:Onbekend sportief….Siva Spyder en Super Siva!