Er was een tijd in mijn leven dat ik sterker nog dan nu het geval is gefascineerd was door Amerikaanse auto’s. Een van de meest aansprekende was in mijn ogen de Chevrolet Camaro van het tweede type, gebouwd vanaf 1970. Met zijn lage lijnen, enorme neus en fraai aflopende achterkant was het in mijn ogen een plaatje. De auto was door de ontwerpers grondig onder handen genomen t.o.v. de vorige Camaro die aardig succesvol was geweest om de Ford Mustang concurrentie aan te doen. 
De nieuwe lichting Camaro’s week sterk af van de voorgaande, kreeg een wat mindere motorisering, maar voldeed wel aan de eisen die indertijd werden gesteld op het gebied van milieuverontreiniging en veiligheid. Kopers vonden naar gelang de omvang van hun budget een zescilinder van 4.1 liter onder de enorme motorkap of een V8 van ruim vijf liter. Je kreeg dan 101 of 117PK en dat was goed voor snelheden van rond de 165km/u. De auto had een dusdanig sportieve lijn dat deze prestaties nu niet bepaald waren om over naar huis te schrijven, zeker niet als je ze vergeleek met de eerdere editie waar het aantal pk’s bijna het dubbele bedroeg en de topsnelheid de 200km/u overschreed. 
Het duurde dan ook niet zo lang tot Chevrolet een sportievere versie uit te brengen die als Z28 het levenslicht zag in 1971. Kopers daarvan kregen een 5,7 liter grote V8 met 280pk en een top die weer voorbij de magische grens van 200km/uur reikte. Optisch waren die wagens ook net even anders vormgegeven, zo kregen ze steevast twee grote anders gekleurde banen in de lengte over de hele carrosserie meegeleverd maar behielden ook volledige chromen bumpers voor en achter. Bij de versies van 1972 zaten er korte bumpers op de hoeken van de schermen. Van de Z28 verscheen voor de ware snelheidsfanaat nog een sterkere uitvoering waarbij de motor werd opgeklopt tot 360pk. Het onderstel werd dan wel op die grote vermogens en bijbehorende snelheden afgesteld. 
De auto werd een groot succes, ook al had men flinke concurrentie van de in eigen kring afgeleide Pontiac TransAm. Chevrolet en Pontiac genoten er indertijd een behoorlijke imagoboost door. Door de jaren heen dat de auto werd geproduceerd kreeg hij wel steeds meer spek op het lijf, het leeggewicht groeide gestaag. In 1981 was het definitief afgelopen met deze versie van de Camaro. Na tien jaar was de auto geëvolueerd tot een rijdende klassieker en een voorbeeld van hoe Amerikanen een zgn. sportieve auto zagen of zien. In films figureerden ze veelvuldig, al was het maar om hun uitstraling en vanwege de mogelijkheid met rokende banden al driftend bochten door te komen. 
Als echte klassiekers zie je ze tegenwoordig nog wel eens in het verkeer rijden. Auto’s die nog steeds goed meekomen in het moderne verkeer, ook al is de brandstof bijna niet aan te slepen voor deze wagens. Gave exemplaren in originele toestand met in goede staat verkerende motoren doen iets van 8-14 mille. Niet eens zo veel geld voor een heerlijke Amerikaanse auto uit een tijdperk dat vermoedelijk nooit meer terug komt.
Lees ook:Camaro met meer dan 700PK
Lees ook:Even geen Camaro’s meer…
Lees ook:Dat imago toch; Chevrolet!
Lees ook:Nieuwe Chevrolet Camaro laat zijn spierballen zien
Lees ook:Kon een Mustang aardig aan; Chevrolet Camaro RS 1969