Klein is in tegenwoordig en we lijken massaal besmet met het virus dat ons doet bezwijken voor de kleinste modellen van ieder merk. Natuurlijk komt dit door de belastingtechnische voordelen die dit soort wagentjes ons mensen biedt. Maar niets is echt nieuw, want ruim een halve eeuw geleden was een soortgelijke trend zichtbaar in het verkeer. We waren dol op zgn. dwergauto’s die er in die dagen wel een heel stuk anders uitzagen dan de kleine moderne wagens anno 2011. De oudere generaties herinneren zich die wagentjes vast nog heel goed. Is het niet qua beeld voor ogen dan vast wel door de vaak walmende en knetterende tweetaktmotoren die het gros van dit soort auto’s voortbewoog. 
De vraag naar kleine wagens als deze was in de landen om ons heen na de oorlog snel gegroeid. Vooral in Duitsland ontstonden daardoor al snel verschillende productielijnen voor soms de meest wonderlijke ontwerpen. Een daarvan was de Fuldamobil. Het prototype van dit voertuig werd al in 1950 door ontwerper Norbert Stevenson aan het publiek getoond. Het wagentje had drie wielen, en werd aangedreven door een achterin geplaatste 200cc grote eenpitter die tien pk leverde en het van buizen en triplex gemaakte voertuig tot 85km/u voortstuwde. 
Latere Fuldamobils kregen een aluminium huid die spuiten met lak overbodig zou maken. Er was heel wat belangstelling voor de Fulda-wagentjes, maar de verkopen gingen een stuk sneller dan de fabricage. Die bleef toch bij een paar honderd stuks steken, de concurrentie van andere dwergmobielen bleek te groot. Toch boekte Fuld wel successen met haar wagens, want al snel werd een licentiecontract gesloten met het Engelse Nobel dat de Fulda in een wat aangepaste vorm bouwde als Nobel 200. Maar ook in Griekenland, India en Chili werden deze kleine wagens gebouwd. In sommige landen wist men de in basis als tweezitter uitgevoerde Fulda’s om te vormen tot echte familiewagens, met zitplekken voor vier mensen. De Engelse Nobel-variant had in tegenstelling tot de Duitse wagens een kunststof carrosserie wat de wagens vrijwel onverslijtbaar maakte. Toch zijn er ook daarvan maar relatief weinig gebouwd, de teller bleef onder de 300 steken. In ons land is de Fuldamobil veel minder bekend dan de vergelijkbare Messerschmitt Kabinenroller of Heinkels uit die tijd. Ook de door BMW gebouwde Isetta verkocht hier veel beter. 
Intussen zijn die kleine Fundamobils gezochte klassiekers. Je bent voor een goed bewaard gebleven exemplaar zo maar 5 mille of meer kwijt. Veel geld voor een auto die indertijd voor net aan 1700 euro nieuw over de plank ging. Maar je valt uiteraard wel op als je er mee rijdt nu.
Lees ook:Rond werkpaard; de Morris J2
Lees ook:Daimler’s onbekende sportwagens…
Lees ook:Ongeliefd kleintje; de Nash Metropolitan
Lees ook:Brits werkpaard; Morris J2!
Lees ook:Nog steeds geliefd; de Ford Anglia 105E