In de rijke historie van het Beierse merk BMW zitten ook soms zaken verborgen die je toch soms ook als raadselachtig kunt omschrijven. Immers, dat trotse merk dat het bij moderne zakenlieden zo goed doet en in het tweedehands circuit bij lieden die het imago vaak niet echt oppoetsen, maakte in het verleden vaak gebruik van licentierechten om zonder al te veel ontwikkelingskosten toch auto’s te kunnen bouwen. Een van de eerste keren dat dit gebeurde ging het om een licentie voor een van oorsprong Brits mini-autootje dat als Austin 7 bekend stond en door zijn lage prijs bij minimale afmetingen nog steeds populair was bij de Britten. 
De Duitse onderhandelaars wilden in de door crisis getroffen Duitse straten ook graag compacte auto’s kunnen leveren die voor de toenmalige kopers betaalbaar zouden zijn en minimale dorst lieten zien. BMW leverde de eerste auto’s van dit type gewoon als Austin uit, inclusief rechts stuur, maar zag wel dat dit veel te vaak beperking van het potentieel opleverde. Het bedrijf kocht een productiehal in het Oost-Duitse Eisenach (jawel waar later de Wartburgs vandaan kwamen..) en startte met de ontwikkeling van een eigen versie van de Austin, die als Dixi bekend zou worden. Los van het stuur dat nu links werd gemonteerd kreeg deze mini-BMW ook wat ruimere portieren en een iets opgerekte totale lengte. 
Daardoor pasten de Duitse kopers net even beter in het karretje dat het motorisch moest doen met een tweecilinder blokje van 750ccd dat er met wat duwen en trekken ruim 15 pk’s uitperste. Daarmee was een theoretische top van 75km/u mogelijk. Op de spaakwieltjes van toen, best een aardig vaartje. 
Afgeleide versies van de toch wat degelijke Dixi werden elders gebouwd, waaronder cabrio’s die vooral vrouwen aanspraken. Voor op het circuit was er zelfs nog een raceversie (..) die als DA3 behoorlijk kon meekomen in zijn eigen klasse. Met 18PK was hij wat vlotter dan de straatversie. Van de Dixi zijn een paar duizend exemplaren in elkaar gezet. Latere BMW’s uit Eisenach werden al snel een hele slag groter en weken af van het oorspronkelijke ontwerp, waarmee ze ook de licentierechten voor de Britten ontliepen. De Dixi werd in totaal drie jaar geproduceerd, zijn afgeleide opvolger (uiterlijk wel veel gelijkend) ook nog eens twee jaar. 
Zijn het kostbare klassiekers? Nou, dat valt reuze mee. Het autoformaat maakt de prijzen goed betaalbaar. Dus wie een oer-BMW wil bezitten kan met een mille of 15-20 op stap gaan voor een goed exemplaar. Vraag is wel of er een te vinden is. De Duitsers zelf zijn er gek op. En ik weet niet of er in vroeger jaren ooit Dixi’s hier zijn geleverd. (Foto’s: Internet)
Lees ook:Vooroorlogse sportieve klassieker; BMW 327
Lees ook:De eerste BMW’s met nieren….
Lees ook:Een echt kleine auto; de Austin Seven…
Lees ook:Erg fraaie Oostduitse cabrio; de Wartburg 313-1 Sport
Lees ook:Saaie Britse familiesedan – de Austin A40 Somerset