De Franse Ford-fabrieken waren nooit de meest succesvolle van de hele reeks die de fabrikant over de wereld verspreide. Men had met de Vedette van 1949 nog wel een auto die een bepaald koperspubliek aansprak, maar een V8 in een Europese auto was zelfs toen best heel bijzonder en voor de aan kleine wagentjes gewend zijnde Europese klanten, teveel van het goede. Ford bouwde weliswaar de nodige varianten op hetzelfde thema, maar al snel bleek die Vedette met zijn toch wat ouderwetse zijklepperblok aan het einde van zijn verkooplatijn. Er moest een nieuw model komen en Ford maakte zich het zeer gemakkelijk door de basistechniek te benutten van de oude Vedette en in 1955 een nieuwe koets te ontwikkelen die veel weg had van de latere V-Cars van Ford Engeland. 
Een stevige, wat vierkante auto, die duidelijk liet zien dat het van oorsprong Amerikaanse concern niet hield van klein of compact. De kopers werden voorzien van de nodige luxe als ze niet kozen voor het basismodel. De luxere Versailles had een apart gespoten dak, wat luxere wielen en het nodige chroom. Wilde je nog meer comfort koos je voor de Regence, die bood zelfs twee lakkleuren. Maar de Vedette bleek het laatste kunstje voor de Franse Ford-fabrieken, de mensen in het hoofdkantoor bij de fabrikant in Detroit, wilden af van de verliesgevende autobouw in Frankrijk. De hele productie, inclusief mensen en gebouwen, werd overgedaan aan Simca. 
En die kregen dus meteen de redelijk nieuwe Vedette in het gamma die gewoon werd doorgebouwd, maar nu als Simca. Met zijn V8 van 2,3 liter en een top van 140km/.u was het best een mooie aanvulling op het compacte gamma van de Fransen. Wat de Fransen wel deden was het aantal uitvoeringen flink uitbreiden. De Vedette werd in vijf basisuitvoeringen geleverd en al snel als Versailles op de markt gebracht. Een erg aardige aanvulling was de stationcar die als Marly werd verkocht. Vermoedelijk was die auto te vroeg voor zijn tijd, want hij kende slechts een heel beperkte kopersgroep. Simca ontwikkelde de Vedette wel steeds meer, de auto kreeg staartjes op de achterschermen, een nieuwe neus, andere interieurstoffen, maar in basis bleef het die oude Ford uit 1955. In 1957 kwam men met de afgeleide Ariane 4, die in feite gewoon een Vedette was met een vierpitter van Simca zelf. 
Die moest behoorlijk werken om de stevige middenklasser vooruit te krijgen, maar hij was mateloos populair, o.a. bij taxichauffeurs die een dorstige V8 maar niks vonden. De top ging terug naar 120km/u en daarvoor had je dan wel een heel stevige aanloop nodig. Dia Ariane bleef nog twee jaar langer in productie dan de oer-Vedette die in 1961 voor het laatst werd gebouwd. Zijn het geliefde klassiekers? Eigenlijk niet. Een stationcar is wel gevraagd, maar die is dan ook redelijk uniek, maar een klassieke sedan gaat voor weinig geld over van de ene eigenaar naar de andere. Grote problemen zijn de toch kwetsbare motoren en de grote hoeveelheid roest die de Franse Ford’s en Simca’s kenmerkte, wat maakt dat er maar weinig goede exemplaren te koop zullen zijn. Een onopvallende auto die wel een interessante geschiedenis kende.
Lees ook:Weinig geliefd, wel bijzonder, de Franse Ford Vedette….
Lees ook:Modern maar niet geliefd; de Ford Vedette
Lees ook:Populair en indertijd modern; de Simca 1100!
Lees ook:Succesvol maar vergeten; de Simca 1100
Lees ook:Met een blik op de toekomst; Simca Horizon…