Je hebt van die auto’s die het straatbeeld mede bepaalden in de achter ons liggende decennia, maar die niemand nu nog ziet als een erkende klassieker. Opmerkelijk natuurlijk, want vaak zijn het typische familiewagentjes met een redelijke naam en faam en vaak ook nog eens behoorlijke prestaties en redelijk lage onderhoudskosten. Want ook in de recente geschiedenis waren er fabrikanten die juist op dit punt hoge ogen gooiden. Maar door wanbeleid, overnames of wat ook uit het oog zijn verdwenen en daardoor ook uit het hart. Een van die wagens was de door het Franse merk Simca gebouwde 1000. Het merk zelf ontstond in de jaren dertig van de vorige eeuw en was in eerste instantie slechts bekend door Fiats in licentie te bouwen voor de Franse markt. Maar na de tweede wereldoorlog gingen de Fransen bij Simca steeds meer hun eigen gang en kwamen er heel wat populaire modellen op de markt die zeer betaalbaar bleken en in enorme aantallen werden gefabriceerd. Zo haalde de Aronde uit de jaren vijftig, waarin best nog wel wat Italiaanse herkomst terug te vinden was, al een productieaantal van boven de een miljoen stuks.
Aan het begin van de jaren zestig kwam Simca met de 1000 op de markt. Een wat hoekig, compact, maar toch ook best sierlijk wagentje, waarbij Simca de toenmalige trend in autoland volgde door ‘alles achterin’ te monteren wat motor en aandrijving betrof. Ook hier was de verwantschap met de Fiatmodellen 600-850 uit die periode nog best goed terug te vinden. Op het platte neusje zat bij sommige versies een chromen grille geschroefd die geen enkel ander doel diende dan als ornament de boel op te fleuren.
De Simca 1000 was bedoeld om de door Renault uitgebrachte modellen met dezelfde technische opbouw, concurrentie aan te doen en dat lukte aardig. De Simca 1000 was al snel overal razend populair en ook in ons land zag je ze overal in het straatbeeld verschijnen. Daar hielp ook bij dat Simca een reeks motoren leverde en ook door de jaren heen een serie van speciale uitvoeringen. Befaamd werden o.a. de zgn. Rallye-modellen, die er sportief uitzagen en vaak ook net even meer vermogen boden dan de standaardversies. Bij de laatste versie, de Rallye-3 kreeg de koper meer dan 100pk onder het achterklepje en daarmee was het wagentje een ‘hand vol’ voor iemand met wat minder rijervaring.
Want hoe men ook sleutelde aan de wagen, de gekozen constructie had bij zijwind of in een iets te snel genomen bocht heel ‘bijzondere rijeigenschappen’. Veel kon worden gecompenseerd door het redelijk vlakke kofferbakje in de neus op te vullen met wat extra ballast, maar je moest bij dit soort wagentjes toch net iets meer opletten dan bij een moderne voorwielaandrijver. Toch bleef de Simca 1000 een razend populair model dat tot ver in de jaren zeventig werd verkocht en waarvan er in totaal 1.750.000 zijn gebouwd en verkocht. Een bijzondere afgeleide was de 1000/1200 Coupe die in beperkte aantallen werd gefabriceerd en door Bertone was getekend.
Door de gebruikte techniek, niet veel afwijkend van die in de standaard auto, waren de prestaties van de vlot gelijnde auto echter minder dan het vlotte uiterlijk deed vermoeden. Maar een leuk ding was het en hij had ook nog eens op alle vier de wielen schijfremmen en dat was niet veel auto’s in deze klasse gegeven. Dat gold ook voor de vier portieren van de sedan. En de binnenruimte van de nog geen vier meter lange Simca 1000 mocht er ook zijn. Vier volwassenen zaten er prima ruim in. Nee, er was niet zo veel mis met het wagentje uit Frankrijk en dat gold niet in de laatste plaats voor de prijs.
Misschien was het toeval, maar nadat de 1000 uit productie werd genomen, en dat was pas in 1978, verdween ook de naam Simca en werd de oude naam Talbot ineens opgevoerd door nieuwe eigenaar Chrysler. Waarmee een einde kwam aan een van de best verkopende Franse merken. Die 1000-tjes zijn niet gewild als klassieker. Dat zal zeker kunnen worden verkaard door de extreme roestgevoeligheid die elke Simca (en latere Talbot) vertoonde. Slechts de Rallye-versies en de bijzondere Coupe kennen wat echte liefhebbers, maar de standaard 1000 wordt nog maar weinig gezien en dat is best jammer van een dergelijk en indertijd zo populair model.
Lees ook:Beeldbepalende Simca, de 1000!
Lees ook:Populair en indertijd modern; de Simca 1100!
Lees ook:Die leuke Simca Aronde…
Lees ook:Met een blik op de toekomst; Simca Horizon…
Lees ook:Roestige Golf-concurrent – Talbot Horizon
Hey, cool, this is my 1965 Simca 1000, with the red interior. That’s my engine bay, too. I don’t read Dutch, but I imagine some of this article talks about the differences in the US specs models.
The red car is from the cover of Canadian Track and Traffic magazine and is, for all intents and purposes, a Europe specs model, because it’s very early and not fitted with the lighting for North America.
Best Regards to your readers!
Matt Cotton
Lake Parsippany, NJ
@Matt Cotton – In these articles about older and more classic cars we give the general history of these brands and models. I was not aware the Simca 1000 was sold in your country, while it had the engine in the back and strict safety-regulations would prevent it from being imported in your country. Thanks for your nice and interesting reaction.
Je schrijft “in 1978, verdween ook de naam Simca en werd de oude naam Talbot ineens opgevoerd door nieuwe eigenaar Chrysler.”
Dat is onjuist, Chrysler was eigenaar van Simca van 1967 tot het faillissement van Chrysler Europe in 1978. Vandaar ook het Chrysler logo (pentastar) op de wieldoppen van de Simca 1000. In 1978 kocht PSA (Peugeot) de failliete boedel voor 1 Franc (of 1 dollar, daar wil ik vanaf zijn) en vanaf “millésime 1980″, in de zomer van 1979 dus, gingen de modellen Talbot heten, vanwege het slechte imago van Simca. Niet dat dit de verkopen veel geholpen heeft.
groeten, Robert (in wiens Talbot-Matra uit 1981 nog onderdelen met een Chrysler logo zitten…)
@Robert – Dank voor de aanvullingen!