Het blijft mij steeds weer verbazen hoe wonderlijk sommige mensen (en autoverkopers) omgaan met het begrip ‘inruil oude auto’. Ze baseren zich vaak op wat algemene informatie vanuit verschillende hoeken of boeken. Familie, vrienden, kennissen, internet, het biedt allemaal een blik op die ‘ongekend hoge restwaarde’ voor het eigen blik op wielen zodra men met iets anders in de weer gaat. Waarbij je ook vaak ziet dat het onderscheid tussen inruil- en verkoopwaarde al een heel probleem is. Immers, ‘ik zie mijn automodel/type, daar in de showroom of advertentie staan voor 5 mille, waarom is die van mij dan slechts 4 mille waard?’. Dat de handelaar of dealer ook nog moet verdienen is kennelijk niet goed bekend. Dat aan die inruilauto soms nog wel ‘het e.e.a. moet worden gedaan’ om hem tot een goed verkoopbare wagen te maken ook niet. Ze hebben nu eenmaal niet allemaal altijd binnen gestaan, zijn niet allemaal even liefdevol behandeld en al helemaal niet ‘slechts van een oud vrouwtje geweest’. Een auto verliest waarde op het moment dat je begint te rijden, sterker nog, hang er een kenteken aan en de afschrijving is al gestart. Gevolg van het kentekensysteem in ons land dat de plek van het bouwjaar in 99% van de gevallen over neemt. En die afschrijving is soms niet mis. Hoe groter en dorstiger de auto, hoe hoger de afschrijving. De nuance zit hem vooral in het merk. Gevraagde merken op de tweedehandse markt zijn interessanter als inruilobject dan wagens die gegarandeerd een jaartje blijven staan. En dat zit hem dan meteen in die restwaarde of hoogte van de afschrijving.
Een VW Golf, Polo of zelfs Passat, de meest opgezochte auto’s op het internet, bieden je meer garantie op een lage afschrijving dan een Kia of Daewoo, of je moet voor altijd besluiten bij zo’n merk klant te blijven. Merken die een grote modelwisseling kennen zijn ook minder geliefd dan een merk dat haar modellen vrij lang actueel weet te houden. Ook aanbod kan een rol spelen bij dat restwaardeverhaal. Een overvloed aan Renault Meganes of Laguna’s zoals dat vorig jaar bij de meeste autobedrijven het geval was, zorgt niet voor open armen bij de ‘tigste’ klant die zich met een dergelijke auto meldt bij een ander merk dan Renault zelf. En ook daar zal men voorzichtiger zijn met de hoogte van de zgn. ‘taxatie’. Kortom, wat een oudere auto waard is wordt toch vooral bepaald door vraag en aanbod. Er zijn auto’s die zelfs na 25 jaar gebruik nog steeds interessant zijn als inruilobject en anderen waar je na 3 jaar niet eens meer vanaf kunt komen.
Het is dus de keuze voor een merk of model wat bepaalt of je een redelijk hoge inruilprijs (al dan niet met ingebakken korting op de nieuwe aankoop) mag verwachten. En het heeft dus vaak weinig van doen met jouw eigen inschatting van je onderhandelingstactieken. Neemt niet weg dat je heus niet alles hoeft te accepteren. Het is een vrije markt, het is jouw eigen auto, en er zijn vaak vele alternatieven. Door op dat punt moeite te doen zijn vele honderden tot duizenden euri te verdienen! Daarover later wellicht meer….