Een van de oudere Britse automerken was indertijd Hillman. Werd als zoveel Engelse automerken gevestigd in Coventry nadat het door de heren Hillman en Coatalen in 1907 was opgericht. Toen de wereldwijde crisis de auto-industrie voor het eerst stevig te pakken nam, werd het bedrijf in 1928 overgenomen door Rootes. In de jaren die volgden bleef het een typisch Brits merk met af en toe een aardig model. Net voor de Tweede W.O. bracht men een auto uit die voor zijn tijd modern was. Half zelfdragende carrosserie, een bescheiden 1,2 liter motor en nette prestaties bij veel binnenruimte. Succes bleef beperkt door de oorlog. 
De Minx werd na de oorlog gewoon weer in productie genomen en Hillman maakte er toen ook meteen een aardige cabrio-variant op en een stationcarversie die zijn roots overigens bij Commer vandaan had. Met de nieuwe Minx, door de fabriek aangeduid als Phase III, IV en V, werd de auto ook in ons land populair. Vanaf 1948 leverbaar was het een elegant model geworden dat een geheel zelfdragende carrosserie koppelde aan onafhankelijke voorwielophanging. 
Die had al schroefveren. Technisch was het allemaal wat minder modern, nog steeds hing er een 1200cc blokje in dat al stamde uit de bijna tien jaar oudere voorganger. Bij de Minx kreeg je een doorlopende voorbank, maar wie weer koos voor open rijden moest het doen met losse zetels. Een jaar later kwam er een verbeterde Minx, en die had een wat grotere motor ter beschikking waardoor de topsnelheid nu omhoog ging naar 110km/u. Bij de versie die in 1951 verscheen kwam er meer chroom op de body van de Brit. 
Je zag de Hillmans van dit type best wel regelmatig in het Nederlandse verkeer, al waren het geen Volkswagens, Skoda’s of Opels. Toen de vraag groter werd dan het aanbod uit Engeland, de auto verkocht daar buitengewoon goed, werd in Rotterdam nog even een assemblagelijntje opgezet waar naar verluid bijna 2200 Minx-modellen werden gebouwd. Die verdwenen allemaal in de Nederlandse markt. De laatste jaren van de Minx in zijn jaren-veertig vormgeving beleefde de auto in zijn Phase VI, VII en VII uitvoeringen. Die kregen een andere grille, wat meer luxe, een aangepast motorblok, wat hogere topsnelheden en wat meer glas in de ramen.
Maar in basis was het nog steeds dezelfde auto als die uit 1948. Pas bij de allerlaatste versies bood Hillman het in die jaren zo populaire two-tone spuitwerk aan. Zijn het intussen populaire klassiekers geworden? Nou nee, spaarzaam beschikbare goede exemplaren doen niet veel meer dan een mille of vier/vijf. En dat is weinig geld voor een erg aardige auto van een merk dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw werd opgeslokt door Chrysler en toen verdween. Puur Brits, aardig om te zien, maar tegenwoordig bepaald niet geliefd….
Lees ook:Bekende Brit; de Hillman Minx
Lees ook:Onbekend klassiek; de Hillman Imp!
Lees ook:Ooit van gehoord? Hillman’s Hunter?
Lees ook:Dat grappige Impje….
Lees ook:De meest klassieke Mercedes onder de naoorlogse modellen; de fameuze 170!