Austin bracht tijdens de jaren vijftig van de vorige eeuw een hele serie modellen die op zijn best uitgedrukt als behoudend konden worden aangemerkt. De motor zat voor, de bagageruimte achter en de achterwielen werden aangedreven. Het waren technisch wat ouderwetse auto’s, maar wel betaalbaar en vandaar dat er ook in ons land wel de nodige exemplaren van verkocht. Austin had echter in de kleinste klasse van toen geen echt alternatief voor de razend populaire Morris Minor en dus liet het een nieuwe kleine auto ontwikkelen die de wat bijzonder gevormde A35 moest gaan vervangen. 
Voor het ontwerp trok men naar Italië en liet het nieuwe model bij Pininfarina uitwerken en bracht de auto al in 1958 op de markt. In vergelijking met alles wat in die jaren in de showrooms stond was die A40Farina zoals de compacte auto werd aangeduid opvallend modern. Het was wellicht de eerste auto met een nu zo bekende hatchback-constructie. De achterklep was in twee gedeelten neerklapbaar en ook de achterste zitleuning van de zittingen daar kon worden omgeklapt en dan kreeg je een heel handig en ruime auto. De vormgeving was strak, nergens zat een zichtbaar spatscherm en de neus was strak en vlot, een mooie grille stak tussen de beide koplampen prominent naar voren. 
De wagen had ruimte voor een jong gezin en onder de voorplecht was een oude bekende gemonteerd, de uit de A35 overgenomen 938cc grote vierpitter die ietsjes was opgeboord naar 39pk. Daarmee haalde de A40Farina 115km/u, wat voor die tijd goed genoeg was om mee te kunnen in het toenmalige verkeer. De auto kende een redelijk succes, maar veel conservatieve klanten wilden er niet aan. Austin bracht er een paar subvarianten van uit, maar ook die boden net even te weinig om het succes groter te maken dan het al was. En dat is jammer, want die A40 had veel te bieden wat we nu als normaal beschouwen, maar wat toen echt als vooruitstrevend mochten beschouwen. 
In 1961 kreeg de A40 een facelift en daarbij werd de auto iets langer en hoger en de motor werd ook groter. Een 1050cc met 50pk maakte dat de nieuwe A40 nu de 130km/u aantipte. De achterkant van de auto kreeg kleine vleugeltjes, en de grille omvatte nu de beide koplampen. Verder bleef het basisconcept overeind. De auto werd het grote voorbeeld voor de latere Glider uit 1963. De basisvormgeving daarvan leek veel op die van de A40, alleen was die Glider nog een slagje groter. De A40 bleef in productie tot en met 1967. Er werden er in totaal bijna 350.000 van verkocht en het wagentje verdween opmerkelijk genoeg heel snel in vergetelheid. 
Goede exemplaren zijn ook in onze jaren nauwelijks gezocht, de auto is een onderschatte klassieker. Voor een roestvrij en goed rijdende A40 betaal je iets van 4 mille, ongeacht het bouwjaar. En dat is niet veel geld voor een model dat zoveel heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van wat we tegenwoordig maar een Euro-Hatchback zullen noemen.
Lees ook:Voorloper van de hatchback-generatie; Austin 1100 Glider…
Lees ook:Italiaans ontwerp – Brits hart – Austin A40Farina
Lees ook:Succesvolle Brit; de Austin 1100 Glider
Lees ook:Austins vooroorlogse taxi-ontwerp
Lees ook:Een echt kleine auto; de Austin Seven…