Voor veel autoliefhebbers of kenners van het automerk Ford is de GT40 een icoon voor innovatie en sportiviteit, ook al moest de wagen het op de snelle circuits uiteindelijk afleggen tegen de gevestigde orde uit de jaren zestig. Toch bewees Ford juist met deze auto dat het als producent van meer normale consumentenmodellen goed in staat was om een zeer snelle circuitracer op de wielen te zetten die goed was voor een aantal overwinningen. 
Maar in de hele ontwikkeling van die GT40 zat een variant verborgen die de twijfelachtige eer met zich meenam om nog wat innovatiever te zijn dan zijn bekende broer, maar daarnaast bewees dat je heel erg goed moet kijken wat de effecten zijn van aerodynamica en torsiekrachten op het ontwerp van een auto als deze. De Ford J was geboren. Een raceauto die met gebruikmaking van de motor uit de GT40, een zeven liter blok dat afkomstig was uit de Fairlane in die jaren, een totaal andere carrosserie kreeg en een lichtgewicht chassis. Op een of andere wijze oogde de J minder elegant dan de GT40, en de body van de wagen was gemaakt van super licht aluminium. 
Bij de eerste circuittests bleek de auto ongekend snel en zette meteen een circuitrecord neer op Le Mans. De J woog in totaal 140 kilo minder zwaar dan de vergelijkbare GT40 Mk. II. Ford gaf zelf de voorkeur aan de bewezen Mk.II in dat raceseizoen en gebruikte de J meer als een soort prototype om bepaalde technieken uit te testen. De ontwikkelingen aan de auto zelf werden beperkt tot een minimum. Dat had haar (fatale) gevolgen want tijdens een testrit op het circuit van Riverside raakte de auto tijdens een extreem snelle rit op een recht stuk van de racebaan ineens buiten controle van de coureur, vloog over de kop en vloog in brand. 
Het bleek dat de constructie niet voldoende bestand was tegen de impact van zo’n crash en dit doodde de coureur, Ken Miles. Uit later onderzoek bleek dat de J zonder enige vorm van controle over de rijwind middels spoilers of zoiets, bij heel hoge snelheden last kreeg van lift onder de auto en daardoor werd opgedrukt met fatale gevolgen. Uit deze resultaten haalde men voldoende informatie om de nieuwe GT40 Mk. IV te kunnen ontwikkelen die een andere vorm liet zien en wel succesvol bleek. Van de J werden daarna nog een negental exemplaren gebouwd, die deels als GT40 door het leven gingen en redelijk succesvol deelnamen aan diverse circuitraces in die jaren. Van de J weten we verder niets meer. 
De GT40’s deden een paar jaar uiterst succesvol nog mee aan grote wedstrijden, werden beroemd en sindsdien zelfs bijna in serie gekopieerd. De J’s verdwenen in musea en staan daar stof te vergaren. Jammer, want een Ford van ongekende racekwaliteiten. Had men er nu maar een paar spoilers opgezet in die jaren, hadden we er nu niet zo van opgekeken dat die auto ook door Ford is gebouwd.
Lees ook:SEAT maakte feestje van introductie nieuwe Arona
Lees ook:Modern maar niet geliefd; de Ford Vedette
Lees ook:Hoekig maar zeer succesvol; de Fiat 1100!
Lees ook:Realistische tests bij Ford..
Lees ook:Onbekend sportief….Siva Spyder en Super Siva!