Wij hadden thuis altijd wel een auto voor de deur en dat was in die dagen best een beetje bijzonder. De straten waren nog leeg en de meeste gezinnen waren al blij als er een brommer of scooter met zijspan beschikbaar stond voor een zondags ritje naar buiten de stad. Toch was mijn moeder altijd erg expliciet als haar werd gevraagd wat ze zou kopen als ze de Staatsloterij zou winnen. ‘Een Pontiac’ was dan steevast haar antwoord. Waarom nu net zo’n Amerikaanse wagen van dat merk? Geen idee, wij hadden wel eens een Amerikaanse Ford gehad, een Chevrolet en een Studebaker, maar een Pontiac was kennelijk voor haar het ultieme droombeeld van luxe en rijcomfort. 
Toch was het een ‘bedacht’ merk dat pas in 1926 werd opgezet door General Motors en haar technieken en modellen meestal baseerde op de wagens van de concullega’s. Pontiac werd net even boven Chevrolet gepositioneerd en het merk (spreek uit Po Ni Ek) voerde als merkbadge een indianenkop. De meeste modellen kregen ook namen die verwezen naar de roemruchte geschiedenis van de Verenigde Staten waar het ging om indiaanse oerbewoners. Zo waren er de Chieftain, Super Chief en Star Chief. Later stapte men van die verwijzingen af en kregen de modellen van Pontiac meer bij de meerbij de tijd passende namen zonder directe verwijzing naar het verleden. 
Een zeer aansprekende auto was de Bonneville uit 1958. Die wagen bood zo’n beetje het beste wat Pontiac kon bieden een luxe en comfort. Met een lengte van 5.38mtr en een gewicht van bijna 1800kg was het een echt Amerikaans slagschip. Tel hierbij op dat voor de motorisering een stevige zesliter grote V8 werd gebruikt die 310pk bood en de grote auto kon brengen naar een topsnelheid van 185km/uur en je had een typische vertegenwoordiger van een GM-merk met pretenties. Voor hen die het allemaal nog niet exclusief genoeg was bracht Pontiac ook nog een Convertible op de markt die technisch gelijk was, maar het ultieme filmsterrengevoel uitstraalde. Gek genoeg werd de stationcarversie als Chieftain Safari aangeduid. Die wagen was nog eens 50 kilo zwaarder dan de sedan. Voor 1959 groeide deze Pontiac nog een stukje, met 5 meter zestig werd het een enorme auto die ook meteen meer dan 2 ton woog. 
De cilinderinhoud groeide ook, naar 6,4 liter en wonderlijk genoeg daalde het aantal beschikbare pk’s naar 264 en werd ook de top wat verlaagd, naar 175km/u. Niet dat ook maar iemand daar enige interesse voor zal hebben gehad. Die grote Amerikaanse wagens waren om in te cruisen gemaakt, en dan vooral rechtuit over lange en brede wegen. In ons land waren ze uiterst zeldzaam… De Bonneville stond nog een paar jaar in de prijslijsten bij het Indianenmerk, maar de vormgeving werd steeds minder aansprekend. Toch moet nog even de Hardtop Coupe uit 1964 worden genoemd die weer iets minder zwaar was, maar wel een 7 liter V8 met 370pk meekreeg. De top van die versie was boven de 200km/u gelegen. Ik vraag me wel af of er ooit iemand zo hard mee zal hebben gereden. 
De naam Bonneville ging nog mee tot aan het begin van de jaren zeventig, maar de vormgeving van die wagens was niet bepaald om over naar huis te schrijven. 
En dus laat ik het maar bij die eerste modellen.
Lees ook:Enorm slagschip: Pontiac Bonneville/Catalina
Lees ook:Groot en echt snel; ’67 Pontiac GTO!
Lees ook:Onbekende Pontiac; de Streamliner
Lees ook:Dat imago toch; Pontiac
Lees ook:General Motors moet merken lozen