Het Engelse automerk Austin had in de jaren vijftig en begin zestig van de vorige eeuw een wonderlijke mix van modellen in de showrooms van haar dealernetwerk staan. Aan de ene kant de zeer moderne en superslimme Mini en aan de andere kant de zeer gedateerde maar nog altijd wel gewaardeerde Cambridge. Maar aan het begin van de jaren zestig kwam het merk met een auto die aansloot op juist het concept van de Mini, maar duidelijk bedoeld was voor een kopersgroep die toch ‘meer auto’ om zich heen wilden. De nieuwe auto werd de Glider genoemd en werd aangedreven door een 1100cc zware vierpitter die 50pk aan de voorwielen leverde en de elegante en van weinig opsmuk voorziene hatchback een top bracht van 125km/u. De Glider bood voldoende ruimte om 5 volwassenen te vervoeren, het concept klopte op dit punt net zo zeer als dat van de Mini. Door de technische constructie had de auto ook een voortreffelijke wegligging en dat sprak veel mensen aan. Het indertijd relatief nieuwe ontwerp met een grote achterklep waardoor je relatief eenvoudig kleine en grote zaken in de kofferbak kon laten zakken sprak ook aan. En dan was er de prijs van de Glider, het basismodel werd al geleverd voor een kleine 7 mille (in Euro’s is dat 3175,-)en dat versterkte het succes. 
Austin verkocht de kleine middenklasser dus zeer succesvol en bouwde de reeks nog uit met een stationcar die als Countryman werd neergezet maar door de flink hogere meerprijs en het gemis aan achterste portieren veel minder succes kende als de basisauto. De Glider kreeg na een paar jaar een wat grotere motor, een 1300cc die 8 pk meer leverde, en ook het interieur werd in de loop van de jaren aangepast en verbeterd. Een leukere versie was de Glider 1300GT die met 70PK een top van 155km/u haalde. Aan het begin van de jaren zeventig waren de dagen van de Glider echter geteld en bracht Austin als opvolger de nu nog steeds impopulaire Allegro uit.
Maar toen had met van de Glider toch al meer dan 1 miljoen auto’s verkocht en was dat model een mooi succes voor de Engelse auto-industrie. Toch kende het model ook de nodige problemen. Zo waren de gebruikte veerbollen kwetsbaar en was de Austin ook niet roestvrij, om het netjes uit te drukken. In ons land zijn overgebleven exemplaren uiterst zeldzaam geworden, in Engeland rijden er nog wel wat rond. Zeker is dat de auto in zekere mate een trendsetter bleek en bewees dat indertijd best goede ontwerpen uit de Britse fabrieken rolden.
Lees ook:Succesvolle Brit; de Austin 1100 Glider
Lees ook:Voorloper moderne hatchback; Austin A40 Farina
Lees ook:Italiaans ontwerp – Brits hart – Austin A40Farina
Lees ook:Een echt kleine auto; de Austin Seven…
Lees ook:De trendsetter is jarig dit jaar, Austin & Morris Mini!
Ontzettend leuke auto´s die mits goed onderhouden ook fijn rijden, zeker met de 1275cc. Ondanks hun enorm succes verdiende BMC er niets aan. Hoge productiekosten en de om concurrentieoverwegingen te lage verkoopprijs waren een enorm probleem voor het concern. Omdat grotere modellen als de in Nederland als Balanza verkochte 1800/2200 geen succes werden stond BMC in 68 aan de rand van de afgrond en fuseerde met Leyland.Zo vooruitstrevend het Issigonis-concept ook was, het was geen recept om geld te verdienen
Het hele Britse auto-wereldje was indertijd qua management, onder druk van de politiek, een rampenplan. Vandaar ook dat er zoveel mislukte modellen uit zijn gekomen. Men leunde ook op de gedachte om aan de ene kant erg moderne auto’s uit te brengen maar aan de andere kant de vrij behoudende Britse autokopers te blijven bieden wat men zocht. Denk maar eens aan de Morris Marina etc. De moraal van de Britse arbeiders in de fabrieken was een ander probleem. De auto’s werden uiterst beroerd in elkaar gestoken en men staakte soms de fabrieken compleet kapot. Dat er nu nog iets over is van die ooit zo grote Britse auto-industrie is een wonder…