Het Engelse automerk Austin had in de jaren vijftig en begin jaren zestig van de vorige eeuw een wonderlijke mix van modellen in de showrooms van haar dealernetwerk staan. Aan de ene kant de zeer moderne en superslimme Mini en aan de andere kant de zeer gedateerde maar nog altijd wel gewaardeerde Cambridge. Maar aan het begin van de jaren zestig kwam het merk met een auto die aansloot op het concept van de Mini, maar duidelijk bedoeld was voor een kopersgroep die toch ‘meer auto’ om zich heen wilden.
De nieuwe auto werd de Glider genoemd en werd aangedreven door een 1100cc zware vierpitter die 50pk aan de voorwielen leverde en de elegante en van weinig opsmuk voorziene hatchback een top bracht van 125km/u. De Glider bood voldoende ruimte om 5 volwassenen te vervoeren, het concept klopte op dit punt zeer. Door de technische constructie had de auto ook een voortreffelijke wegligging en dat sprak veel mensen aan. Het indertijd relatief nieuwe ontwerp met een grote achterklep waardoor je relatief eenvoudig kleine en grote zaken in de kofferbak kon laten zakken sprak ook aan.
En dan was er natuurlijk de prijs van de Glider, het basismodel werd al geleverd voor een kleine 7 mille (in Euro’s is dat 3175,-) en dat versterkte het succes. Austin verkocht de kleine middenklasser dus zeer succesvol en bouwde de reeks nog uit met een stationcar die als Countryman werd uitgebracht maar door de flink hogere meerprijs en het gemis aan achterste portieren veel minder succes kende als de basisauto.
De Glider kreeg na een paar jaar een wat grotere motor, een 1300cc die 8 pk meer leverde, en ook het interieur werd in de loop van de jaren aangepast e verbeterd. Een leuke versie was de Glider 1300GT die met 70PK een top van 155km/u haalde. Aan het begin van de jaren zeventig waren de dagen van de Glider echter geteld en bracht Austin als opvolger de nu nog steeds impopulaire Allegro uit. Maar toen had met van de Glider meer dan 1 miljoen auto’s verkocht en was dat model een mooi succes voor de Engelse auto-industrie. Toch kende het model ook de nodige problemen.
Zo waren de veel geroemde en in de auto gebruikte veerbollen kwetsbaar en was de Austin ook niet roestvrij, om het netjes uit te drukken. In ons land zijn overgebleven exemplaren uiterst zeldzaam geworden, in Engeland rijden er nog wel wat rond. Zeker is dat de auto in zekere mate een trendsetter bleek en bewees dat indertijd best goede ontwerpen uit de Britse fabrieken rolden.
Lees ook:Voorloper van de hatchback-generatie; Austin 1100 Glider…
Lees ook:Voorloper moderne hatchback; Austin A40 Farina
Lees ook:Italiaans ontwerp – Brits hart – Austin A40Farina
Lees ook:Een echt kleine auto; de Austin Seven…
Lees ook:De trendsetter is jarig dit jaar, Austin & Morris Mini!
Andere auto’s uit die tijd waren ook niet roestvrij, zeker de Franse en Italiaanse niet. Een onderschatte auto, de vraagprijzen zijn nog steeds laag. Met een stuk of 30 exemplaren in Nederland heb je het wel gehad. Waarbij de basisversies Austin en Morris in de minderheid zijn, zeker in MK1 vorm.
Over de roestgevoeligheid van de toenmalige auto’s schrijf ik veelal in relatie tot juist die klassieke stukjes hoor. Geen nood, het merendeel kwam er slecht vanaf. Maar als een auto roestte was het ook meteen oorzaak voor het feit dat de aantallen overgebleven klassiekers zo klein bleven…
BTW. De naam ‘Glider’ was een toevoeging die door de Nederlandse Austin importeur (R.S. Stokvis) was bedacht voor de NL-markt. In Engeland en rest van Europa heette dit model gewoon Austin 1100 of 1300 .
Van alle modellen (incl. Morris, Riley, Wolseley en Vanden Plas) zijn in Nederland grofweg zo’n 150 exemplaren over gebleven. Waarvan ongeveer de helft een geldige APK heeft.
Helaas zijn een hoop exemplaren door Mini-liefhebbers gesloopt voor het motorblok. De rest van de auto werd dan weggegooid !
Mijn vader was de chef monteur bij Stokvis ophef herman dullaerdplein in Rotterdam. Dependence join join jeugd vrijwel alle typen Austin gezien en meegereden. De Glider was mijn eerste eigen auto. Notenhouten dashboard en stuur, die mooie Smith klokken,en in racinggreen.
Veldrijden kilometers mee gemaakt, zelfs met een aanhangertje naar Griekenland..
Hij kletst weg door roest. Typische plek was het binnenspadboard wat geen goede ventilatie had zodat het hele skateboard tot onder de voorruit weg roeste. Bij mij was het de bevestiging van het sub-frame.
Er werd indertijd veel aandacht besteed aan het rijwaardig houden van die aardige Britse auto’s. En wie er in werkte kon vermoedelijk fraai verhalen over dat typisch Britse karakter…:)
En natuurlijk de varianten onder MG label niet vergeten !
Dank voor de aanvullingen. Toch leuk om te lezen dat er nog zo’n 75 rijwaardige exemplaren bestaan. Maakt het tot exclusieve klassiekers voor de ware liefhebber…