In het Engeland van voor de Tweede Wereldoorlog was het aantal autofabrikanten vrijwel ontelbaar. Men was er gek op auto’s en dan ook nog het liefst van eigen bodem. Tussen alle merken die de Britten te bieden hadden was ook het bedrijf van William Morris te vinden die in 1912 startte met de fabricage van automobielen. Morris was een van de meest succesvolle onder de Britse autobouwers. Bedenk maar eens dat naast zijn eigen merk ook MG, Riley en Wolseley tot zijn zgn. Nuffield-Groep behoorden en hij daardoor een aardige greep had op de Britse automarkt. De helft van alle Britse auto’s kwam uit zijn bedrijf vandaan. Morris had al vroeg die ambities en ontwikkelde al snel opvallende en nu nog gewaardeerde auto’s. Zoals de Cowley die in april 1915 werd geshowd aan de landelijke Britse pers. 
Dat was in feite een wat vergrote versie van de wat oudere Oxford en kreeg de zo kenmerkende Bullnose radiateur. Een bolle constructie die zorgde dat deze klassieke Brit vrij simpel is te herkennen tussen leeftijdgenoten van andere merken. Morris kocht veel componenten voor de auto in vanuit de VS. Motorisch kreeg je ook wat meer dan bij de goedkopere Oxford. Een 1,5 liter grote motor met zijkleppen bijvoorbeeld, gemaakt door Continental in Detroit. Daarnaast haalde Morris ook de versnellingsbak en de koppeling uit Detroit. Het onderstel was ook bijzonder, door de vormgeving van de veren die zowel voor als achter werden toegepast. Resultaat was dat de Cowley best een moderne auto was voor zijn dagen. 
Maar die Amerikaanse connectie was ook meteen een zwak punt. Immers, Engeland verkeerde in de Eerste Wereldoorlog en aanvoer vanuit de VS liep gevaar op door de aanvallen op schepen door Duitse onderzeeboten. Toch ging de ontwikkeling van de Cowley door. De auto had elektrische verlichting, lederen bekleding, en de bestuurder had zelfs een echt portier naast zich. Dat had je toen nog niet zoveel in je dagelijkse vervoer. Vervelend was wel dat de Britse regering overal geld vandaan haalde voor de oorlogvoering en op luxeartikelen zoals auto’s een belasting ging heffen van 33%. 
De kwaliteit van de Amerikaanse techniek in de Cowley was zodanig dat de auto een goede naam en faam opbouwde. Door de jaren heen kwamen er ook steeds meer uitvoeringen beschikbaar van de Cowley. Ook bedrijfswagens die zeer werden gewaardeerd door hun gebruikers. Vanaf 1919 werden Britse motoren ingebouwd. Zoals een 1.5 liter die in Coventry werd geproduceerd maar een Franse (Hotchkiss)oorsprong had en die net even wat meer vermogen bracht dan de niet meer gebouwde motoren uit Detroit. Morris leverde ook chassis/motor-combinaties van de Cowley waardoor klanten hun eigen carrosseriebouwer konden kiezen en zo een gepersonifieerde Cowley ter beschikking kregen. Naast keurig nette vierzitters zag je ook open Tourers, tweezitters en zo meer. 
In 1926 verving Morris de karakteristieke ronde radiator door een conventioneel recht exemplaar en kreeg de Cowley o.a. deuren aan beide kanten van de carrosserie en een hele rij opties die voordien nog niet eens bestonden. Houtbouw werd vervangen door metalen panelen, maar de Cowley moest het ook toen nog doen met slechts remmen op de achterwielen. Wie alle vier de wielen wilde voorzien van remmen moest extra geld betalen. In 1931 kreeg de Cowley weer een upgrade. Toen kwamen ook spaakwielen beschikbaar. In 1935 viel het doek voor deze befaamde Morris. De auto was toen samen met de Oxford ruim 20 jaar in productie geweest en er werden er flink wat van verkocht. 
Een deel daarvan is in het Verenigd Koninkrijk bewaard gebleven. Intussen aardig prijzig geworden. Maar dan heb je ook een bijzondere auto in je garage staan. Van een autopionier die in zijn tijd, een eeuw geleden, trans-Atlantisch dacht en zorgde dat luxe ook betaalbaar werd.
Lees ook:Brits werkpaard; Morris J2!
Lees ook:Rond werkpaard; de Morris J2
Lees ook:Fraai gevormde Britse besteller….
Lees ook:Uit den oude doosch: 1959 Morris Mini Minor reclame
Lees ook:Morris Ital; bijna uitgestorven…