Als er een auto is waaraan wij Nederlanders vaak een wat gemengd gevoel overhouden dan toch wel de door Morris in 1970 op de markt gebrachte Marina. Een auto met een hoop ruimte, simpel te onderhouden en met een beetje redelijke motor ook nog wel vlot genoeg. Maar de naam Morris was in die jaren niet veel meer dan een badge geworden van het monsterachtige British Leyland en het tijdsgewricht zorgde voor enorme stakingen in het land van herkomst. Tel daarbij op dat BL/Morris zich er bij het ontwerp van die Marina met een beperkt budget vanaf wilde maken. 
Men stak de auto domweg te goedkoop in elkaar. Waarbij die Marina de strijd aan moest met alles wat door Ford in die jaren op de markt werd gebracht, of de bekende modellen van Vauxhall. BL presteerde het om de Marina in eerste instantie een wielophanging mee te geven die deels afkomstig was van de archaïsche Minor, terwijl men motorisch ook terugviel op oude bekende blokken uit de oude doos. Men leverde ook een wat zwaarder (1.8ltr) blok, maar dat zorgde ervoor dat de auto een twijfelachtige wegligging vertoonde omdat het domweg te zwaar was voor de wel erg ouderwetse onderstelconstructie. 
Maar, de wagen oogde best. Voor de liefhebber was er zelfs een coupe, die echter voor de prijskoper ook werd geleverd met de kleine 1,3 liter motor waardoor dat vlotte ontwerp toch een soort rijdende chicane vormde op de ook toen al bestaande snelwegen. Wie er wat geld voor over had koos dan maar voor de 1800TC, dan had je een topsnelheid van 161km. Of men koos voor de Estate, een zeer ruime stationcar die overigens aan de achterkant was ontworpen door gepensioneerde schurenbouwers of zo, want de vormgeving was lelijk. Afgeleide versie was een bestelauto of zelfs een Pickup. 
Toch bleef die Marina in alle varianten nog heel lang in productie. En werd hij nog goed verkocht ook. Ook in ons land kwam je ze veel tegen. Nederlanders waren indertijd gek op relatief grote wagens voor een lage prijs (..) en de Marina stond al snel op het verlanglijstje. Mits je niet te hard reed en de vele bezoekjes aan de werkplaats voor lief nam, had je er een prima vervoermiddel aan. Want die werkplaats had je nodig. Door al dat gestaak in Engeland was de kwaliteit van de auto’s vaak droevig. Afwerking matig, roest en groot probleem en dat zorgde niet voor veel applaus. Al snel had de auto een droevig imago en daalden de verkopen tot een nulpunt. Om de wagen nog een verlengd leven te geven besloot men toen om hem een ander uiterlijk te geven en de naam te wijzigen. 
Maar in feite was het nog steeds gewoon de Marina die vanaf 1980 als ITAL in de showroom stond. Met een nieuwe 1,7 liter motor, Volvo-achtige bumpers en achterlichten en een Brits interieur moest de auto nieuwe kopers zien te trekken. Het lukte matig, de autopers kraakte de wagen af en de hoge prijs deed de rest. Medio 1982 moest je omgerekend een dikke 9 duizend Euro neerleggen voor een ITAL en dat was best geld. De Britten bouwden meer dan 1,5 miljoen van die Marina/ITAL’s en daarmee is het bepaald geen fiasco geworden vanuit de fabrikant bekeken. 
Als klassieker is het een hopeloze auto. Sedans zijn nauwelijks interessant, de Coupe en Estate net even duurder. Maar zie maar eens aan onderdelen te komen voor die wagens. Zal niet meevallen. Net zo min als de zoektocht naar goede en niet doorgeroeste exemplaren.(foto’s: Internet)
Lees ook:Morris’ opvolger voor de Marina; Ital!
Lees ook:Morris Ital; bijna uitgestorven…
Lees ook:Fraai gevormde Britse besteller….
Lees ook:Rond werkpaard; de Morris J2
Lees ook:Brits werkpaard; Morris J2!