Tegenover ons vroegere huis, ik schrijf nu vanuit mijn herinnering aan hoofdstedelijke jeugdjaren, zat een groot autoverhuurbedrijf. Daar verhuurde men sinds ik me kon herinneren luxe auto’s, bestelwagens en lichte vrachtwagens. Een lucratieve business, want de klanten stonden indertijd in de rij om in het weekend lekker even met de familie te toeren. Eigen auto’s waren een luxe bezit en dit bleek een handige oplossing. De zoon van de eigenaar was (en is nog steeds) een goede vriend en af en toe mocht ik even meehelpen (..) om de te verhuren vloot auto’s schoon te maken en af te tanken. Dat was een stressgedoe, want vaak stond er voor een auto die terug kwam uit de verhuur direct al een nieuwe klant te wachten. 
Op een dag meldde hij zich weer bij me. Ze hadden ‘nieuwe auto’s’ in gebruik genomen. Of ik even kwam kijken. Tegenover ons huis, met de neus naar buiten vanuit het garagebedrijf stonden drie vrolijk gekleurde Opels op me te wachten. Met een voor mij bekend gezicht weliswaar, maar toch net even te heet gewassen om als Record door het leven te gaan. Mijn eerste kennismaking met de nieuwe kleine Kadett. Opel’s ultieme antwoord op de razend populaire VW Kever. Men maakte zich er bij de GM-dochter wel simpel vanaf, want voor opsmuk of echt leuke frivoliteiten was die eerste Kadett bepaald niet geschikt. 
Rechte lijnen, wat chroom, skai interieur en een simpel instrumentarium. Een budgetcar pur sang, alleen goed passend bij de periode waarover ik schrijf, 1962, nu alweer een halve eeuw geleden. De wagens werden gebouwd in het nu met sluiting bedreigde Bochum, waren goedkoop, simpel te onderhouden en boden toch nog een behoorlijke berg ruimte. De onbeklede kofferbak was goed voor flink wat bagage, voor zover mensen dat vroeger mee konden nemen. Deed je dat en zette je ook nog wat kinderen op de achterbank vertoonde de kleine Opel wet bij het merk behorende dweilgedrag. En over veercomfort moest je maar zwijgen. De kleine vierpitter in het vooronder, 993cc groot en 40pk sterk kon de wagen met een inzittende nog wel naar een top van 120 opstuwen. 
Dat was best een redelijk prestatie, maar bij zijwind had je er best je handen aan vol want echt zwaar was het wagentje ook niet. Succesvol wel. Veel oude Recordrijders stapten over, nieuwe klanten werden bij andere merken weggehaald of men haalde mensen binnen die uit een oude afgetrapte tweedehands auto kwamen of zelfs vanaf een scooter of motorfiets. Simpele wagens, groot succes. Zeker toen er ook nog eens een stationcar beschikbaar kwam, zag je die Kadettjes juist bij ons veel op de wegen verschijnen. Wilde je iets meer ‘auto’ voor je geld moest je een jaartje wachten, toen kwam Opel met de Kadett A-Coupe, een auto die op alles leek behalve op waarnaar hij was genoemd. 
Men had bij de fabrikant de daklijn domweg afgesneden achter de b-stijl en de binnenruimte wat verkleind. Een andere grille, wat meer vermogen uit hetzelfde vierpittertje en je haalde toch al snel 130 km/u. Om te bewijzen dat de wagen nog iets meer kon dan keurig recht vooruit rijden deed men er het nodige sportieve werk mee en niet helemaal zonder succes ook. Dat hielp Kadettrijders de rug te rechten. Voor zover ze die al niet hadden door de uiterst summiere bestoeling van dat eerste model daar niet voor zorgde. De Kadett werd mateloos populair. In 1965 kwam de ‘B’, wellicht nog populairder dan die eerste kleine Opel. Maar daar zal ik het later nog eens over hebben. Gek genoeg, als klassieker weinig populair die Kadettjes uit de eerste reeks. 
Voor een mille of drie heb je een aardig exemplaar…..
Lees ook:80 jaar Opel Kadett; leeft voort als Astra!
Lees ook:Opel viert halve eeuw Kadett
Lees ook:Die hoekige Viva’s…van Vauxhall…
Lees ook:Vauxhall’s Kadettkloon – de Viva
Lees ook:Die machtige Kapitan….