Opel was niet altijd een merk van compacte en wat grijzige automobielen. En voordat me nu een afkeer van het fraaie en oude Duitse merk wordt verweten, ik heb het niet over de huidige periode waarin Opel laat zien met de beste merken mee te kunnen. Nee, het gaat mij meer op de toch wat suffige periode van een jaar of twintig geleden toen Kadett en Ascona nog de saaie dienst uitmaakten. Nee, er zat een periode voor die tijd dat men in het Duitse Russelsheim nog wagens bouwden die zich vrijwel direct konden meten met alles wat bij de moederfabriek in Detroit vandaan kwam. Modellen als de Kapitan, Comorore, Admiral. Wagens met dikke motoren, meerdere cilinders en een uitmonstering waar een beetje Chevrolet of Pontiac zich niet voor hoefde te schamen. Veel mensen waren indertijd niet in staat een auto te kopen of te onderhouden, maar huren voor een ritje naar familie buiten de stad was wel een betaalbare optie. 
In de vloot van het garagebedrijf tegenover ons toenmalige huis stonden de nodige Opels uitgestald. Records, Olympia’s en later ook Kadett’s. Voor iemand die een beetje op chique wilde gaan was er een dan zo’n Kapitan in de verhuur, die door de jaren heen groeide en groter werd omdat Opel kennelijk een deal had gesloten met de betreffende garagehouder om de nieuwste modellen in bedrijf te houden. Een werkelijk schitterende Kapitan was die uit 1959. Strakker vormgegeven dan zijn voorganger, meer Amerikaans nog en met enorme panoramische voor- en achterruiten. Technisch baseerde de auto zich op de voorganger die in 1958 het levenslicht zag, maar slechts een korte periode ‘actueel’ bleef. Daarbij speelde vooral de beperkte zitruimte achterin, onder de sterk aflopende daklijn, een rol. Bij het modeljaar 1959 was dat dak rechter en liepen de achterportieren ook verder door. Het maakte de grote sedan tot een geliefde taxi. Je kon er vijf personen met gemak in vervoeren, maar in de gigantische kofferbak ook nog een halve verhuisboedel. Onder de motorkap zat een 6 cilinder in lijn verpakt die 2,6 liter inhoud had en 100pk leverde. Daarmee was de grote Opel 151km/u snel en dat was een prima waarde voor een auto die wel nog steeds de toen typische Opel-wegligging vertoonde. En die was weliswaar erg comfortabel, maar ook bepaald zweverig te noemen. 
Een bocht nemen onder belasting en met een aardige lading achterin was iets om best even over na te denken. Hoe dan ook, dit was een heel mooie Opel. Al was het maar om de uitmonstering, het vele chroom, de witte randen op de banden, de vaak tweekleurige laklaag. Hij viel altijd op en zolang je maar rechtuit reed was hij bijzonder plezierig in de omgang. Het was ook meteen de laatste grote Opel met typisch Amerikaanse lijnen. De auto was best succesvol, hij bleef maar liefst vier jaar lang in productie en dat was best uniek bij het Duitse merk. Natuurlijk kreeg de auto in de loop van die vier jaren links en rechts wat aanpassingen, maar het basisontwerp bleef behouden. Amsterdamse taxichauffeurs reden er graag mee, indertijd voorzien van een oranje dak. Men heeft in die jaren getracht om ook Amsterdamse taxi’s een eigen gezicht te geven. 
Herkenbaar voor iedereen. Helaas, het bleek uiteindelijk geen succes. Maar deze grote Opels werden er wel mee uitgevoerd. In 1964 kreeg de Kapitan een veel ingetogener ontwerp, strak, fraai. Zeker minder opzichtig. Maar mooier? Nee! Maar dat zat hem ook in de tijdgeest. Die sfeer van toen kwam helaas bij Opel nooit meer echt terug. En dat is jammer, al zijn de moderne wagens van dit merk natuurlijk mooi en zeer modern en hebben ze nu een a-typische Opel-wegligging. En dat is een groot compliment. Wil je nu zo’n Amerikaanse Kapitan als klassieker bezitten, reken dan maar op fikse prijzen. Een beetje nette doet wel tien mille. Maar dan heb je ook een dijk van een auto. Alleen niet te hard mee door de bochten….
Lees ook:De mooiste Opel ooit….? Opel Kapitan 1959-1963
Lees ook:Opel’s ‘Amerikaanse’ Kapitan….
Lees ook:Opel’s panoramische Olympia
Lees ook:Dat imago toch; Opel
Lees ook:Succesnummer; Opel Olympia Record P1 1957