Toen Fiat halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw haar modellen 124 en 125 respectievelijk aan Lada, Seat en Polski-Fiat had overgedaan meende men er goed aan te doen om in een klap met een nieuw model deze twee modelrijen op te volgen. Dat werd de Fiat 131 Mirafiori. Een tamelijk vlot uitziende wagen die echter niet zo modern was als hij leek. Anders dan bij haar kleinere modellen (127 en 128) kreeg de 131 achterwielaandrijving en was de auto als traditionele sedan uitgemonsterd. De auto verscheen in 1977 op het verkooptoneel en werd redelijk goed ontvangen. Een echte concurrent voor de inmiddels stevige Duitse en Franse concurrentie werd het nieuwe model niet, maar verkocht werd hij wel. De auto moest echter in de middenklasse acteren waar het aanbod van andere fabrikanten stevig was. 
Voor het geld, je betaalde voor een 131 Mirafiori in basisuitvoering omgerekend 6755 Euro, dan kreeg je een tweedeurs L met een net presterende 1600 motor die echter bij ‘stevig gebruik’ wel een slokje benzine lustte. Die Mirafiori was een wagen waar je aardig wat comfort kreeg, redelijke binnenruimte en een grote kofferbak. Maar daarmee was het wel gedaan. Opvallen deed de auto nergens mee. Fiat bood wel de nodige variaties op het thema aan en zo was het mogelijk om hem geleverd te krijgen met automatische versnellingsbak, vier portieren, of een vijf-versnellingsbak. In 1978 verscheen er een fraaie en ruime stationcar die als Panorama door het leven zou gaan. Het programma van die auto was een stuk minder breed dan bij de sedan. Voor hen die wat meer luxe of comfort wilden was er de CL. Meer vermogen was leverbaar in de Supermirafiori die 96 i.p.v. 75 PK op de achterwielen bracht. Daarmee was de auto bepaald een stuk levendiger. Maar Fiat bracht later ook nog een erg potente Racingversie uit die in opvallende lakkleuren en de nodige sportieve accessoires uitgerust zorgde voor heel wat nieuwsgierigheid. Als je hem al kon bijbenen want dit was een snelle jongen. Zo had hij een tweeliter motor die 115 pk leverde en de auto naar 180km/u stuwde. 
Fiat zag op zeker moment ook nog wel in dat zakelijke rijders wilden dieselen en dus kwam er ook nog een 2,5 liter grote zelfontbrander in het vooronder die 72pk leverde en een top bood van 150km/u. Toch werd de Mirafiori nooit een erg populaire auto. Zeker niet in ons land. De auto werd beperkt gebouwd in Spanje bij Seat en ook in Polen wilden men nog wel eens een 131 op de band zetten bij FSO. Daar ook werden de uit de Sporting bekende motoren nog wel eens in speciale Polonez-modellen gebouwd, waardoor die Poolse wagens ineens heel andere rijeigenschappen vertoonden. Naar ik meen is er ooit een van die wagens geleverd aan de toenmalige Nederlandse importeur. Maar dat is een heel ander verhaal. Mirafiori’s zijn nooit echte klassiekers geworden. Misschien moet dat in de toekomst nog gaan gebeuren. 
Je koopt een goed exemplaar wellicht voor minder dan twee mille. De fraai gekleurde sportieve versies zijn een flink eind duurder. In 1981 viel de finalevlag voor het model en sloeg Fiat een heel andere richting in. En verdween de 131 Mirafiori heel snel in de vergetelheid.
Lees ook:Veel gebouwd – weinig geliefd – Fiat 131 Mirafiori
Lees ook:Bijna vergeten Fiat, de 131 Mirafiori…
Lees ook:Ruim, succesvol, maar ongeliefd; Fiat Regatta!
Lees ook:Hoekig maar zeer succesvol; de Fiat 1100!
Lees ook:Italiaanse ‘urk’ – de Fiat 500 Nuovo