De eerste company-hack waar ik indertijd als heel jong baasje in mocht rijden was een Ford Taunus 12M Stationcar. Het was op Schiphol, waar indertijd andere verkeersregels golden als in de rest van het land. Je had nl. geen rijbewijs nodig en dus was dat beetje rij-ervaring dat ik had opgedaan in een VW Kever van de rijschool waar ik indertijd mijn rijopleiding in volgde en de Skoda Octavia van mijn vader voldoende reden voor mijn toenmalige baas om me met de Taunus op pad te sturen voor het doen van allerlei klussen op het luchthaventerrein van het toenmalige Schiphol. Die Taunus van toen was een best ruime en in zijn dagen moderne auto met voorwielaandrijving, stuurversnelling en onder de hoekige motorklep een opmerkelijke vierpitter van bijna 1200cc die in V-vorm was opgesteld en 40pk leverde. Het maakte de 12M 120km/u snel en dat was indertijd goed genoeg om mee te kunnen met de rest van het verkeer. Als ik met mijn ogen van nu terugkijk naar de vormgeving van de Duitse Ford zie ik dat vooral de stationcar erg wonderlijk in elkaar stak, maar dat zag je toen toch heel anders.
Overigens was het basismodel, de sedan, een slagje vlotter en voor de ware liefhebber was er ook nog een cabriolet die een 1500cc blok onder de motorkap had zitten dat 10pk meer bood dan de motor in het basismodel. Voor de wat sportievere chauffeur was er ook nog een TS die weer een paar pk’s meer haalde uit datzelfde 1500cc blok en daardoor zelfs kon tippen aan de 140km/uur. In 1966, vier jaar na de introductie van de 12M in deze vorm, staakte men in Keulen de productie van dit model en kwam men met een opvolger die flink vlotter oogde maar ook meteen afscheid nam van de wonderlijk V4 blokken. In de sedan kwam als basismotor nu een 50pk sterke 1300cc in gebruik die de nieuwe Ford 130km/u snel maakte. Ik het programma kwamen we ook een Coupe tegen en een als Turnier aangeduide stationcar.
Voor de vlottere automobilisten bracht Ford nog wat opgevoerde versies van de Taunus op de markt, zoals de 15M TS en de razendsnelle RS. Deze wagens hadden resp. 65 en 90pk ter beschikking en bleken indertijd goed mee te kunnen als het ging om sportieve prestaties. Aan de RS heb ik nog wel goede herinneringen omdat wij indertijd als opvolger voor de bedaagde 12M een 15M RS kregen toegewezen en dat was pas echt genieten geblazen. Maar voor de goede orde, ik had toen wel al mijn rijbewijs behaald. In 1970 sloot Ford het boek van de voorwielaangedreven Taunussen. Diens opvolgers werden weer iets groter, bombastisch van vormgeving en voorzien van achterwielaandrijving. De aloude V4-motoren gingen nog een tijdje verder aan het werk in de Saab 96 waar men af moest van de pruttelende tweetakt’s.
De Fordmotoren deden daar nog jaren goede diensten. Het is opmerkelijk dat deze Fords uit die periode van 1962-1970 maar zo weinig status wisten op te bouwen. Het waren noeste werkpaarden, ze reden goed, waren ruim en voordelig in de aanschaf. Toch zie je de klassiekerprijzen nu niet bepaald door het plafond gaan bij deze wagens. Overigens denk ik ook niet dat er erg veel bewaard zijn gebleven die nu worden gekoesterd als vertegenwoordigers van hun tijdperk. En dat is best jammer.
Lees ook:Eerste sportieve Toyota; de Celica Mk.1
Lees ook:Roestige topper – De Renault Fregate
Lees ook:De bijna vergeten Fregate….van Renault!
Lees ook:Weekendritjes in een bestel-Eend…
Lees ook:Nog steeds geliefd; de Ford Anglia 105E