Het was in het jaar 1971. Ik reed net in mijn eerste nieuwe auto en bracht die even naar mijn toenmalige dealer voor onderhoud. Mijn chef van het bedrijf waar ik toen werkzaam was pikte me op. In zijn Taunus 15MRS. Plotsklaps was de man verdwenen. Stond in de bescheiden showroom van het dealerbedrijf naast een splinternieuwe sportieve auto die men daar net binnen had gekregen. De Toyota Celica 1600! Een wagen met zeer sportieve looks die paste in het beeld van toenmalige Japanse auto’s met een dergelijke uitstraling. Twee portieren, een flanklijn met de typerende welvingen, ronde bumpers, dubbele koplampen en zeer fraaie wieldoppen die leken op lichtmetaal. 
Een auto die Toyota ineens op een ander niveau leek te tillen. De onder de gewelfde motorkap gemonteerde 1600cc vierpitter kwam uit sedanzusje Carina, leverde 115pk en zorgde dat de vlotte Jap naar een top van 190km/u kon worden opgestuwd. Voor prijskopers kwam er een 1400cc motor in het gamma die iets van 86pk leverde en een wat lagere topsnelheid. De auto was bedoeld als concurrent voor de eerst generatie Ford Capri’s en nog wat van dit soort wagens van andere fabrikanten die minder bekend werden dan deze Celica. Want door de uitmonstering van de auto en de prijs was er een schare fans die de Toyota in hun hart sloten en met liefde de (omgerekend) 6.200 Euro voor neertelden.
Ze kregen daarvoor een prima rijdend scheurijzer dat in de bochten wel wat doorzette met zijn achterkant, waar de achterbank er min of meer voor spek en bonen in zat, maar die wel maakte dat je veel aandacht kreeg van medeweggebruikers. Want de Celica was een mooie auto, zelfs toen al. Toyota hield de eerste versie in zijn basisvorm een jaar of zes in productie. Werkte links en rechts wel wat zaken bij, verfijnde de auto wat maar bleef het basisconcept al die jaren trouw. In 1976 werd de auto opgevolgd door een nieuwe Celica, die wat minder geprononceerd van lijn was en ook minder potent qua prestaties. De lijnen werden scherper, minder opvallend ook maar de auto werd nooit zo’n succes als zijn voorvader. 
In de jaren die volgden kwamen er meer Celica’s en die konden weer wel in de voetsporen treden van die oer-Celica. Met verve zelfs. Wat mijn chef van toen betreft; die wilde van de directie van het bedrijf weten of hij die Toyota als bedrijfswagen mocht aanschaffen en dan de al wat bejaarde Taunus inruilen. Dat mocht niet, men vond de Toyota geen representatieve auto indertijd. Het werd een Peugeot 404. Ook leuk, maar lang niet zo leuk als die vlotte Japanner natuurlijk. 
De eerste Celica is lastig te vinden als klassieker. Niet zo geliefd ook. Prijzen bescheiden, in mintstaat betaal je een kleine vierduizend Euro voor de auto uit de jaren zeventig. Geen geld eigenlijk….
Lees ook:Nieuwe Celica op komst?
Lees ook:Toyota gaat voor schoon en sportief…
Lees ook:Fraaie Britse sportwagen; de Sunbeam Alpine
Lees ook:Toyota komt definitief terug in WRC-competitie
Lees ook:75 jaar Toyota