We zijn inmiddels gewend geraakt aan de nieuwe Fiat 500. Slimme marketingactie van de Italiaanse fabrikant natuurlijk, maar op welk model baseerde Fiat zich nu eigenlijk met die nieuwe 500? Wel, op de oorspronkelijke 500 die al in 1957 verscheen. Dat was wel twee jaar nadat de oer-500, bij ons beter bekend als de Topolino al niet meer in de showroom stond. De nieuwe 500 leek in niets op zijn illustere voorganger, of het moest gaan om de compacte buitenmaten en het minimale motorvermogen. Want bij de Nuovo zal een kleine tweepitter onder de achterklep met een inhoud van slechts 479cc en een vermogen van 15PK. Daarmee had je geen strepentrekker in handen natuurlijk, maar het wagentje was ook bedoeld om mensen aan de auto te helpen die daarvoor wellicht nog op de scooter reden of met een motor met zijspan of zo. 
Je zat overdekt en bewoog je voort. Dat was ongeveer de filosofie. Daarbij was de 500 uitgebracht in een tijdperk waarin men o.a. in Duitsland nog dwergautootjes bouwde om aan de vraag naar motorisering te voldoen. En tussen al die soms zeer wonderlijke ontwerpen was de Fiat 500 een leuke, moderne en frisse verschijning. Daarbij presteerde het kleine motortje nog best aardig ook. Als je wind mee had haalde je 90km/u en dat was beter dan heel wat van die Duitse op tweetakt draaiende pruttelaars. De 500 Nuovo had in de eerste productiejaren nog twee naar achteren openslaande portieren, iets dat de kleine auto deelde met veel Fiat-merkgenoten. Na een jaar of twee kreeg ook deze kleine Italiaan normale portieren.
Intussen was de auto razend populair geworden. Je moest er mee om kunnen gaan, maar als je dat had aangeleerd was het een lekker karretje. Leuk was ook het open dakje dat veel 500’s meekregen waardoor een beetje meer ruimte beschikbaar kwam als je wat ook met het autootje wilde uithalen. Het typische tweecilindergeluid was ook iets leuks, net als het brandstofverbruik dat aardig binnen de perken bleef. Overeenkomend met andere Fiat’s kwamen er ook afgeleide versies van het wagentje op de markt. Zoals de Jolly, een soort open strandbuggy en de ‘snellere’ ‘Sport’ die maar liefst 25pk onder het kleine motorklepje kreeg en wel 105km/u snel werd. 
Erg leuk en praktisch was ook de Giardiniera stationcar die in 1960 verscheen en maar liefst tot en met 1977 in productie zou blijven. De motor uit die extra ruime 500 kwam ook beschikbaar voor de ‘sedan’ die daarmee 22 pk beschikbaar kreeg. De 500 werd in de loop van zijn carrière diverse malen opgewaardeerd, maar het basisconcept bleef steeds gelijk. En daarmee had Fiat meteen een antwoord op het succes van de kleine auto, die maar liefst 3,5 miljoen keer werd geproduceerd. In 1975 viel definitief het doek en werd de techniek van de auto overgezet in de veel hoekiger 126 die uiteindelijk decennia lang in Polen geproduceerd zou gaan worden. Het vijfhonderdje werd een ware klassieker en nu nog steeds zijn er veel liefhebbers voor een oud exemplaar te vinden. Door de simpele techniek is het nu nog steeds een leuk en zeer handelbaar autootje. Mits de roest niet al te veel toe heeft geslagen want dat is bij de 500 net zo’n probleem als bij alle andere Fiat’s uit die periode. 
Leuk was ook de tussen 1963-1971 gebouwde Abarth-Fiat 500. Uitgerust met een 690cc grote tweecilinder die 30Pk leverde was dit kleine rugzakje goed voor 140km/u. Een enorme snelheid voor dit soort wagentjes. Toch is het een feit dat de 500 de toon zette voor veel kleine auto’s die bedoeld waren voor ‘Gianni met de Pet’. Hij was populair, is dat nu nog steeds en zal het vermoedelijk nog wel even blijven. Ook al is de auto naar huidige maatstaven compleet achterhaald en zijn de prestaties eigenlijk slechts goed voor in het stadsverkeer. Het is wel een auto om verliefd op te worden….toch?
Lees ook:Italiaanse urk – De Fiat 500 Nuovo
Lees ook:Italiaanse ‘urk’ – de Fiat 500 Nuovo
Lees ook:Klassieke Fiat’s op weg naar Monte Carlo
Lees ook:Moderne klassieker; Fiat 127
Lees ook:Fiat bouwt oude Panda nog even door…