Het chique Britse merk Humber bouwde al sinds 1908 auto’s, na 1930 in opdracht van het toenmalige autoconcern Rootes. Wie binnen Rootes een superluxe en comfortabele auto zocht kwam al snel bij Humber uit. Ze waren conservatief en stevig die Humbers, maar sportief bepaald niet. In 1964 nam Chrysler het merk over, samen met nog wat noodlijdende Britse merken en was het binnen een paar jaar als zelfstandig merk verdwenen. Maar net voor die overname bracht Humber nog een auto uit die als laatste kunstje moet worden gezien, de Sceptre. Anders dan eerdere Humbers was dit een wagen die zich baseerde op een Hillmann, de Super Minx, in feite een kwestie van badgeselling zoals de Britten heel veel toepasten in die dagen. De Humber onderscheidde zich uiterlijk wel van de goedkopere Hillmann. 
Zo kreeg de wagen dubbele koplampen mee en zat er ook een wat chiquere chromen grille voorop. De vierpitter van 1,6 liter inhoud leverde 87pk en bracht de niet zo heel grote Humber naar 140km/u topsnelheid. En dat met twee carburateurs! De Humber had wel een overdrive toegevoegd aan de versnellingsbak en de Sceptre had o.a. bekrachtigde schijfremmen op de voorwielen, in 1963 niet iets dat je op elke auto terugvond. Voor een volledig gesynchroniseerde versnellingsbak moesten klanten nog wat geduld hebben, die kwam pas na een jaar beschikbaar. De Humber kende zijn eigen klantenkring. In Engeland wat groter dan bij ons. 
Toch waren er wel een aantal terug te vinden, een van mijn vroegere directeuren reed er bijvoorbeeld mee. Als oud-piloot hield die de vele metertjes in het dashboard altijd goed in de gaten, want zonder juiste motortemperatuur of oliedruk reed hij niet weg. In 1965 kreeg de Sceptre een wat zwaardere motor, een 1725cc grote vierpitter waarmee het vermogen steeg naar 92pk en de topsnelheid naar 150km. 
Het gewicht werd door de facelift lager. De koplampen en grille werden gewijzigd, maar verder bleef de auto zoals hij was ontwikkeld. In 1967 viel het doek voor het merk en ook voor de Sceptre. Echt gezochte klassiekers zijn ze nooit geworden. Om een of andere reden ook wat onderschatte wagens. In goede conditie betaal je er nog geen vier mille voor. En dan heb je toch wel iets heel bijzonders. Want wie kan zeggen dat hij een Humber rijdt? Weinigen denk ik. 
En je hoeft je er zeker niet voor of mee te schamen. Wel letten op lekkende motoren en roest. Want zelfs in deze klasse bleven het typische Britse auto’s.
Lees ook:Net een directievliegtuig….De Humber Sceptre
Lees ook:Onbekend en exclusief; Humber!
Lees ook:Austin’s onbekende besteller…
Lees ook:Oerklassieke Brit, Alvis TD
Lees ook:Dat imago toch; Morgan
Mijn vader reed een humber in 1969 was ook oud piloot en diricteur , heb de auto maar een keer terug gezien in Boekel waar hij stond geparkeerd , herkende deze meteen , terwijl ik 5 wat toen we deze auto thuis hadden.
@Mike – Dank voor het delen van deze mooie jeugdherinnering…