Toen het nog relatief kleine merk Daihatsu indertijd haar grote (..) model Charmant presenteerde was dat best een verrassing. Al was de auto dan qua belijning zeer bekend en zat er technisch ook weinig moderns in, het was toch een statement. De Daihatsu-mensen bleken in staat meer dan wat miniatuurwagentjes te bouwen. En die auto’s bleken ook nog eens degelijk in elkaar te steken en behoorlijke prestaties te leveren. Voor de techniek ging men uiteraard bewust shoppen bij moeder Toyota. Die eerste Charmant leek dan ook niet zomaar een beetje op de toenmalige Corolla, maar oogde qua formaat iets meer als de Carina uit die jaren. 
De eerste Charmant kwam in 1974 van de fabricagebanden en de auto bleef in die vorm een jaar of acht in productie. Het was een auto voor mensen die voor een relatief laag bedrag meer wilden dan een kleine mini-auto of een hatchback. Je kreeg een wat conventioneel wagentype, met simpele vering achter, dubbele koplampen en een hoop chroom. Niet dat de auto hij in de export meteen goed deed. Nee, als ik alleen al naar Nederland kijk was men hier meer verzot op de Charades die het merk einde jaren zeventig in de markt zette. De Charmant leidde een vrijwel onopgemerkt bestaan in het gamma. Toch was hij met zijn 4.11m lengte, een 1.4 liter vierpitter van 62pk, geen verkeerde auto. Men leverde op bestelling ook een stationcar en er bestond een uitvoering met een wat grotere motor. 
Ook een 1,3 liter zat in het programma. Begin jaren tachtig kwam zijn opvolger in beeld. Groter, strakker, ruimer bemeten qua motorisering, maar nog steeds voor het overgrote deel technisch een Toyota. In ons land reden er vanaf 1984/5 beslist een aantal van rond en de eigenaren waren er enthousiast over. Een rechtdoorzee auto, met een mooie (maar wat vlakke) kofferbak, een redelijke wegligging, maar bovenal een grote betrouwbaarheid. 
Met een 1,6 liter voorin en een paardje of tachtig beschikbaar reed het ding zeker niet beroerd, maar hij was in ons land slecht verkoopbaar. Temeer daar Daihatsu het bijna tot een cultus verhief om de auto vrijwel niet te promoten. Men zette liever in op de kleinere modellen van het merk met de gestileerde D in de grille. Dat bleek later, bij de introductie van de veel geavanceerdere en ook flink duurdere Applause een kapitale vergissing. Daihatsu had geen bestand opgebouwd in dit marktsegment en voor de mensen in die trouwe Charmant was de Applause wel twee bruggen te ver. De auto verdween ergens in 1988 uit de prijslijst en vrijwel iedereen is het model daarna vergeten. Is het een klassieker van belang? Nee! Je koopt een goed exemplaar voor een relatieve habbekrats. Krijg je een typische Japanse auto voor van de oude stempel. Zonder fratsen, maar wel leuk uitgevoerd en met een betrouwbare motor. Maar voor het nageslacht hoef je hem niet of nauwelijks te bewaren. En dat is eigenlijk best jammer. (foto’s: internet/Yellowbird)
Lees ook:Dat imago toch; Daihatsu!
Lees ook:Klein maar fijn; de eerste Daihatsu Cuore..
Lees ook:Onderschatte urk; Daihatsu Cuore!
Lees ook:Weemoedig afscheid van Daihatsu
Lees ook:Stopt Daihatsu er mee?